2016-05-09
Er zijn bands die er een kunst van hebben gemaakt om lange nummers te schrijven. Vooral binnen de wereld van de metal wordt de grens van vijf minuten gemakkelijk overschreden. Iron Maiden is hier vooral de laatste jaren erg goed in geworden, maar wat te denken van bands als Opeth, Dream Theater en Between The Buried And Me? Zij weten laag op, onder en over laag te stoppen, zodat de tijdsduur niet meer opvalt. Als ware het een klassiek stuk, zo gaan zijn ook om met het componeren van hun metal. Absolute koning in het componeren van lange tracks is de Finse paganmetal act Moonsorrow, waarbij zeven minuten voor hun slechts een intermezzo is. Met slechts vijf nummers op het nieuwe Jumalten Aika (Fins voor: het tijdperk der goden) tikken ze in totaal met gemak de 66 minuten van de totale speeltijd aan. Fans krijgen dan ook wel meteen waar voor hun geld, want die hebben als sinds 2011 op deze opvolger van Varjoina kuljemme kuolleiden maassa moeten wachten. Wie bij paganmetal al snel denkt aan Korpiklaani, Turisas en Finntroll, mag bij het aanhoren van deze release zijn definitie van het genre bijstellen. Dit is geen folkmetal, waarbij onder de assistentie van hoempapa-achtige metal de liefde voor bier en vrouwen bezongen wordt. Dit is een serieuze zaak waarbij er een overeenkomst gesmeed is tussen extreme black metal en folklore. Of zoals ze het zelf zo mooi weten te verwoorden: “A maelstrom of gloomy grandeur drenched in myths.” Verhalen over goden, over mannen en hun fragiele lot, over vuur en dood, over het ontstaan van leven zelf en de ruïnes. Het hele album ademt een behoorlijk grimmig sfeertje waarbij de agressie je genadeloos om de oren vliegt. Jumalten Aika is furieus en slaat het hardste toe wanneer je dat niet verwacht met de bulderende vocalen van bassist Ville Sorvalli en een stoomwals van denderende black metal.
Tel daarbij op dat alle teksten in het Fins geschreven zijn, dan mag het wel duidelijk zijn dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Bij de fysieke exemplaren van het album zit overigens wel een Engelse vertaling hiervan, om je zo toch te kunnen verdiepen in Moonsorrow’s conceptuele kosmos. Ze weten een passende en duistere toon neer te zetten, maar om dat als luisteraar te bevatten moet je bestand zijn tegen nummers die meermaals voorbij de vijftien minuten gaan. ‘Suden Tunti’ is met zijn zeven minuten het kortste van duur, en ‘Ruttolehto sis. Päivättömän Päivän Kansa’ is met zijn pure folklistische stukken het beste te behappen. Ze kennen genoeg variatie en verschillende tempowisselingen in hun progressive black metal, maar zelfs voor die-hard fans van Dream Theater en Opeth duurt het even voordat dit zijn plaats vindt. Wie dat geduld weet op te brengen en zich volledig kan verdiepen in de mythologie, heeft met Jumalten Aika van Moonsorrow een fijne plaat in handen.
.jpg)
Aborted - RetrogoreWat AC/DC is voor de rock ’n roll, dat is Aborted voor de vadsige...
.jpg)
Caliban - Gravity Het Duitse Caliban maakt alweer een flink aantal jaren, in dezelfde...