Het eerste wat opvalt is dat er een connectie te maken is met David Bowie. Maar daarvoor gaan we eerste terug in de tijd. Bowie en Pop waren goede vrienden vanaf de jaren ’70. Ze hebben samen gecomponeerd en Bowie is als toetsenist actief geweest in Pop’s solotour. Bowie heeft dus een flinke invloed gehad op de muzikale weg die Iggy Pop is ingeslagen.
Dit is door het hele album te horen en dan beginnen we bij de stem. Hij weet een heel apart geluid door het album te laten vloeien. Met goede afwisselingen is het album heel variabel. De nummers die er het meest uitspringen zijn ‘American Valhalla’ en ‘In The Lobby’. De eerstgenoemde omdat het klinkt alsof hier veel is geëxperimenteerd. Het begint met een begintune waar een xylofoon is gebruikt. Het fungeert bijna als een vervanger van een gitaar. ‘In The Lobby’ is een opmerkelijk nummer als het voor het eerst wordt beluisterd. Op het eerste gehoor klinkt de riff als Seven Nation Army van The White Stripes. Het heeft hetzelfde akkoordenschema alleen liggen de accenten ergens anders.
Het is een rustig album en het is simpel gehouden. Die rust is ook te horen in ‘Chocolat Drops’. Het is een heel rustig nummer waar geen opsmuk aan zit en waar de bijzondere stem van Iggy Pop goed tot zijn recht komt.
Al met al is het een heel goed album wat zo voorbij is. De plaat heeft maar negen nummers en duurt ook maar 45 minuten. Dat is eigenlijk veel te kort voor dit album. Het is zeker een aanrader en daarbij kan Iggy Pop bijna niet mis zitten. Luisteren dus!
Boulevards - Groove!Dertig worden. Voor sommigen een verjaardag met een nare bijsmaak. Voorbij...
Underworld - Barbara Barbara, We Face a Shining Future Underworld was enkel op haar hoogtepunt in de jaren negentig? Dacht het...