2016-07-20
Iedereen die de The Dandy Warhols wel eens live heeft gezien, weet wat een ontzettend gezellig, origineel en tegelijkertijd gek en bezwerend partijtje dat kan zijn. Deze vreemde eend in de bijt heeft altijd gedaan wat ze willen: Semi-ongeïnteresseerde neo-psychedelica maken met een vlijmscherp neusje voor achterlijk goed geschreven pop. Tekstueel ouderwets sarcastisch, kritisch en komisch. En dus een paar knoepers van hits die gewoon lekker wél live gespeeld worden. Geen pretentieus gedoe. De Dandy's begrijpen dondersgoed dat ze nog steeds op tour kunnen vanwege 'die ene' (en dan nog een paar).Dat het op plaat lang niet altijd zo feestelijk of toegankelijk is heeft er met terugwerkende kracht voor gezorgd dat na commercieel hoogtepunt Thirteen Tales From Urban Bohemia de band nooit echt de overstap heeft weten te maken naar de ‘grote’ grote bands. Gelukkig maar. Want juist het ontbreken van de druk om een ‘Bohemian Like You’ deel twee te schrijven, zorgt ervoor dat Courtney Taylor en de zijnen lekker kunnen blijven doen waar ze trek in hebben. Dat de muzikale resultaten van al die flierefluiterij nogal eens fluctueren zal de trouwe fanbase van de band een worst zijn. Alles wat ze doen valt namelijk altijd te beschrijven als ‘Dandy Warhols-ish’, of je dat nu leuk vind of niet. Nieuwe muziek van de Amerikanen betekent bovendien een nieuwe reeks live-data. En dat is, zoals gezegd, waar het om draait bij deze heren en dames.
Voor album nummer negen, Disortland, tapt de band dan ook weer naar hartenlust uit een hoop verschillende vaatjes. Opener ‘Search Party’ stuurt de luisteraar direct een psychedelisch bos in met een repeterend eenvoudig, in echo’s verdronken, riffje en idem kopstem. Om vervolgens met ‘Semper Fidelis’ in een vreemd spaghetti western-achtig dance themaatje terecht te komen. Het is spijtig dat na rocker ‘Pope Reverend Jim’ een zeer matig middenstuk Distortland bijna naadloos doet verzanden in drammerige herhalingen van matige thema’s in nummers als ‘Styggo’ en ‘Give’. Maar gelukkig. Als redelijk vlot de draad weer wordt opgepakt met single ‘You Are Killing Me’ wordt andermaal bewezen dat ongeremde hitgevoeligheid in het DNA van de band zit. Zeker met (hoogstwaarschijnlijk) volgende single ‘All The Girls In London’ op de rol.
Het album lijkt te worden afgesloten met het prachtige en dromerige ‘Doves’. Het nummer leunt losjes op een (zij het flink vertraagde) Sloop John B-achtige melodie. Schitterend en sfeervol. En dan geheel in de tongue-in-cheek-traditie die we gewend zijn van de Dandy Warhols volgt nog net op tijd 'The Grow Up Song'. Een niemendalletje waar Taylor zich hardop afvraagt of hij toch niet ”To old for this shit” wordt.
Antwoorden dan maar? No you’re not!
.jpg)
Gavin James - Bitter Pill Gavin James is de roodharige Ier die een 3FM Megahit scoorde met een cover...
.jpg)
Venice - Brunch Buffet - Tasty Covers Uit het zonnige Californië brengen de mannen van Venice al jaren...