2016-06-29
Duitstalige punkrock is iets dat nog niet zoveel populariteit gevonden heeft buiten de Duitse landsgrenzen. Het is net als met de Heideroosjes; men zou de taal als buitenlanders nog zo goed kunnen spreken, echt begrijpen doe je het niet. De inside jokes, de woordspelingen, het onderlinge gevoel dat leeft in de bevolking, waar de frustratie en reden tot protest vandaan komt. Enige Duitse punkrockband die het verder schopt op dit gebied is Broilers, die groot genoeg bevonden werden om te mogen spelen op Groezrock 2015. Andere punk-band die indirect in Nederland een hit scoorde is Jupiter Jones, met ‘Still’, dat bekend werd door Bløf’s versie ‘Zo stil’. Een nummer dat zodoende niet de meest heftige kant van die Duitse formatie laat zien. Die Ärzte zijn groots in Duitsland op Heideroosjes-niveau, maar daar blijft het ook bij. Met Illegale Farben hebben we zodoende een nieuwe kandidaat voor ‘wereldberoemde Duitse punkrock-act’. Eerste vereiste om succes te hebben is gewoonweg plezier te hebben in wat je doet. Als je het leuk vind wat je doet, dan pikken andere mensen dat vanzelf op. Hard werk en jezelf toestaan af en toe te falen is natuurlijk ook essentieel. Echter, als je plezier hebt in wat je doet, dan valt dit allemaal in het niet en neem je het voor lief. Met die insteek is de debuutplaat, eveneens getiteld Illegale Farben, opgenomen. Niets moet, alles mag. De band is een vijftal aan muzikanten die allen iets totaal anders gedaan hebben in de Duitse muziekscène, variërend van hardcore tot aan Motörhead-achtige rock ’n roll en zelfs een Engelstalige rockband genaamd Genepool. Men was toe aan iets anders, iets met gitaren zonder zwaar pathetisch te worden en al helemaal geen ouwe-lullen-rock, aangezien de mannen gezamenlijk aardig wat jaren aan muzikale ervaring hebben.
Het album opent met de kreet “Wie sieht es aus in deinem leben, kommst du da lebend wieder raus?”. Op de man af wagen ze zich meteen aan een existentiële vraag waarmee de luisteraar aan het denken gezet wordt. Het is een regel die veelvuldig herhaald wordt en zodoende na de eerste luisterbeurt gemakkelijk door je hoofd blijft zoemen. Herhaling is overigens het codewoord op deze plaat: riffs die gedurende de gemiddelde twee-en-halve minuut herhaald worden, de titel van het nummer die als refrein van het nummer herhaald worden en dezelfde formule voor muziek maken die voor de twaalf nummers gebruikt is. Het heeft allemaal verdacht veel weg van post-punk à la The Smiths, maar dan met een rauwer randje.
Illegale Farben heeft onwaarschijnlijk plezier gehad hebben aan het samenstellen van deze plaat, want het ongedwongen gevoel heerst wel. Echt wereldberoemd zullen ze niet worden, daarvoor mist het iets aanstekelijks. Iets dat aanspreekt als je de taal niet spreekt. Vooruit dan, Rammstein wordt er op de valreep toch nog even met de haren bij gesleurd. Gelukkig zijn deze illegale kleuren niet afhankelijk van succes en hebben fans van deze rauwere soort postpunk weer iets nieuws om te ontdekken.
.jpg)
Avenue Z - AzimutZelden zo een raar plaatje in handen gehad als Azimut van het Franse trio...
.jpg)
Josef Salvat - Night Swim Toen zijn cover van Rihanna in een reclame van Sony werd gebruikt, werd hij...