2016-06-25
Zelden zo een raar plaatje in handen gehad als Azimut van het Franse trio Avenue Z. Omschrijven van de muziek is lastig, maar electropunk komt nog het dichtst in de buurt. Elektronica en gitaarriffs gaan hand in hand. De lo-fi productie maakt het er allemaal niet makkelijker op, maar de al dan niet bewuste onbeholpenheid heeft op sommige momenten zijn charme, evenals de door Lucien Vibrazion in het Frans gezongen teksten. Heel vaag klinkt soms een beetje Joy Divison door, maar dan wel in haar meest experimentele momenten. Daarbij: de muziek begint op een gegeven moment vreselijk op de zenuwen te werken, zodat je blij bent dat het bij veertig minuten blijft.De drumritmes zijn bijna allemaal hetzelfde, alsof drumster Agnes Leztorte bij les één is blijven steken. Het trucje van de mix van noest riffs en overstuurde elektronische is in de eerste paar songs nog wel geinig, maar het gaat los van de matige composities, qua geluid vreselijk vervelen. We hebben het anno 2016 toch wel gehad met de bewust slecht geproduceerde platen. Puurheid in geluid is het mooiste wat er is, maar dat kan ook met een goede productie zonder geknoei aan de knoppen.
De beste songs op Azimut zijn de instrumentale opener ‘Ephemerol’, dat een beetje klinkt als een nummer van de Simple Minds uit haar embryonale fase, en de afsluiter ‘Amour Et Mort’ dat de eerste helft als ballad begint. Het gemurmel van Vibrazion, regelmatig bijgestaan door Lezforte, is zelden hoogstaand zodat de songs hierdoor ook nog eens verpest worden.
Als in ‘Face D’Argent’ de keyboards klinken als een overstuurde tandartsboor gaat bij ondergetekende het licht uit. Gelukkig redt de zware riff in ‘Magnarum Rerum’ nog wat van de boedel, maar voor de rest is Azimut vooral een plaat om heel snel te vergeten.
.jpg)
Giant Tiger Hooch - Panda Panda PandaSchaamteloos jatten, dat is wat ze volgens eigen zeggen doen, de Amsterdamse...
.jpg)
Illigale Farben - Illigale Farben Duitstalige punkrock is iets dat nog niet zoveel populariteit gevonden heeft...