2016-06-07
De verwarring was groot toen Daniel Romano in 2013 zijn doorbraakalbum Come Cry With Me op de markt bracht. Met een voorkomen als een ware cowboy, inclusief rhinestone-hoed en karakteristiek geborduurd maatpak, ontkende hij glashard een countryartiest te zijn. Velen dachten te maken te hebben met een typetje, maar Daniel Romano was bloedserieus. Zijn aversie tegen de term ‘country’ leidde tot het bedenken van een nieuw genre: mosey. Die zelfbedachte term achtte hij noodzakelijk om het verschil met zogenaamde countryartiesten als Tim McGraw en Taylor Swift aan te duiden. Wat ons, Europeanen, betreft niet nodig. Maar die artistieke vrijheid gunden we hem. Zijn karakteristieke uitdossing verdween overigens met het verschijnen van If I’ve Only One Time Askin’ uit 2015, die door critici nóg beter werd ontvangen. De opvolger liet niet lang op zich wachten, want zijn nieuwe plaat, die niet geheel verrassend de naam Mosey draagt, ligt amper een jaar later in de schappen.Country is het allang niet meer, wat Daniel Romano ons brengt. Het is alsof hij steeds meer naar zijn eigen bedachte genre toe beweegt. Sterker nog, met de naamgeving van deze plaat mogen we toch wel concluderen dat hij zijn mosey-sound gevonden heeft. Maar wat is mosey dan eigenlijk? We doen een dappere poging tot definiëren. Mosey is een samengesmolten geheel van diverse traditionele muziekgenres, inclusief een met eerlijkheid doorlopen smartlappengehalte, opgenomen in simpel mono en afgewerkt met precies de juiste dosis psychedelische orkestrale randjes. En het belangrijkste van alles: mosey moet te allen tijde verpakt zijn in een goed liedje.
Want welke richting Romano ook in wenst te gaan, de formule van goede liedjes blijft onverminderd het recept bij deze Canadees. Of het nu de uit een oude sixties Westernfilm gegrepen soundtrack ‘Sorrow (For Leonard And William)’, het Beatlesachtige ‘Maybe Remember Me’ of de tranentrekkende pianoballade ‘One Hundred Regrets Avenue’ is, Daniel Romano weet de luisteraar keer op keer te overdonderen met zijn rijkelijke orkestraties, karakteristieke retro invloeden en aanstekelijke songstructuur. En voor degenen die hunkeren naar zijn countrygeluid, is er het prachtige ‘(Gone Is) But A Quarry Of Stone’. De liedjes op Mosey worden, net als op voorganger If I’ve Only One Time Askin’, aan elkaar geplakt door muzikale intermezzo’s. Een niet te onderschatten detail, wat maakt dat de plaat nóg wat vloeiender weg luistert.
Daniel Romano flikt het met Mosey dus opnieuw, waarmee hij toch langzamerhand een fenomeen genoemd mag worden. Lak aan de muzikale tijdsgeest, lak aan het zogenaamde hokjes denken, maar een geheel eigen overtuiging van hoe muziek aan de man gebracht dient te worden. Zijn klandizie groeit inmiddels als kool en zijn fanbase gaat met Mosey ongetwijfeld nog verder uitbreid worden. En terecht.
.jpg)
Kacy and Clayton - Strange CountryHet duo Kacy & Clayton maakt muziek dat diep geworteld is in de...
.jpg)
Tony Joe White - Rain Crow Het is alweer achtenveertig jaar geleden dat Tony Joe White zijn iconische...