2016-06-28
Iedereen die Avatar onlangs op Fortarock gezien heeft, weet dat de band een nogal theatraal voorkomen heeft. Voor hen die de band niet op Fortarock gezien heeft; de band heeft een nogal theatraal voorkomen. Voornamelijk frontman Johannes Eckerström lijkt op een nakomeling uit iets intiems tussen The Joker en King Diamond, ergens opgepikt door een circus en later hier weer aan ontsnapt. Om dit trauma te verwerken heeft hij een metalband om zich heen verzameld, en sinds de release van Black Waltz in 2012 staan ook daadwerkelijk op de metalkaart. Zoals eerder gezegd, zijn ze muzikaal theatraal en bombastisch, en kunnen ze erg goed overweg met Rammstein-achtige industriële riffs. Niet zo vreemd natuurlijk, aangezien onze Duitse vrienden theatrale metal opnieuw hebben uitgevonden. Een formule die goed werkte voor deze circusfreaks en zodoende wederom toegepast werd op de opvolger Hail The Apocalypse. Feathers & Flesh is de naam van de nieuwe en zesde plaat van de Zweden en laat meteen horen dat ze geen 24ste AC/DC-achtige band willen zijn. Geen formule die album na album herkauwt wordt, maar een album dat elementen aanpast aan de act om de aandacht van het publiek er bij te houden. De plaat kent meer melodie, is dynamischer en tevens veel organischer van opbouw. Ze hebben zich los geweekt van die eerder benoemde pompende riffs, en daarmee omarmen ze volop hun theatrale voorkomen. Niet alleen kent deze plaat diverse wisselingen in stijl, maar zijn ze ogenschijnlijk willekeurig hierin. Single ‘The Eagle Has Landed’ is hier een goed voorbeeld van met zijn stompende introductie en brullende vocalen, waarna vervolgens het refrein op clowneske wijze inzet. Diezelfde clowneske wijze komt later ook terug in ‘Tooth, Beak & Claw’, met een gitaarriff die sterk doet denken aan de surfrock van Dick Dale.
Zij die verliefd waren op de simpele, maar krachtige gitaarriffs van het vorige werk, zullen flink moeten wennen aan Feathers & Flesh. De band is als geheel excentrieker en nog minder voorspelbaar, toch is hiermee een herkenbare sound verloren gegaan. Ook laat zanger Eckerström zijn zuivere vocalen meer gelden, zoals bijvoorbeeld op de ballad ‘Fiddler’s Farewell’, of de wel heel ingetogen afsluiter ‘Sky Burial’ te horen is. Het weegt helaas niet op tegen de intimiderende schreeuw zoals die dan wel weer op het S.O.A.D.-achtige ‘For The Swarm’ te horen is.
”Wisseling van spijs doet eten” is een bekend gezegde dat voor veel bands positief heeft uitgepakt en ze zodoende ook interessanter maakt. In het geval van Avatar doet het eigenlijk alleen maar verlangen naar de genadeloze en lompe kracht van Black Waltz. Het feit dat dit overigens ook een conceptalbum is met een verhaal over de opkomst en ondergang van oorlogslustige uil maakt deze progressieve nieuwe aanpak er niet veel beter op. Het is alsof Rammstein zich ineens voordoet als Opeth. Er is niks mis met innovatie, maar er is ook absoluut niets mis met weten waar je als band goed in bent en daar gewoonweg trouw aan blijven.
.jpg)
Zoax - ZoaxWat Zoax gedaan heeft met hun allereerste volwaardige album is in veel...
.jpg)
Painted Wives - Obsessed With The End Wanneer een band een mengsel van doommetal en sludge maakt ligt de spanning...