2016-09-20
Jen Brown is de artiestennaam van Jenny Braunschweig, een uit Keulen afkomstige pianiste en singer-songwriter. Samen met haar band verwierf ze enige bekendheid door deel te nemen aan de Deutschen Rock & Pop Preis, een door muziekorganisatie DRMV opgezette talentenjacht waar artiesten in meer dan, hou je vast, honderd categorieën in de prijzen kunnen vallen. Deze enorme hoeveelheid maakt dat menig muzikant de waarde van zo’n prijs in ernstige twijfel weet te trekken, wat dan ook enigszins te begrijpen valt. Jen Brown schaart zich niet bij die kritische muzikant, gezien de trots over de finaleplek die haar band wist te behalen in de categorie Beste Deutsche Pop Band. Rhythms Of The Rain is de opvolger van het in 2012 verschenen debuut Realities en dient deze finaleplek te verzilveren in de wijde muziekwereld.Laten we maar direct met de deur in huis vallen, alleen een wonder kan de zojuist genoemde ambitie realiteit doen worden. Rhythms Of The Rain blijkt namelijk een aaneenschakeling van vermoeiende popclichés. Zelfs de albumtitel schuwt zich daar niet voor. Openingstrack ‘Let It Go’ is een sentimenteel zwaar aangezette productie waarvan het verloop al snel een zeurende werking heeft op de luisteraar. De vocale uithalen op ‘Ghost Town’ doen zelfs een beetje pijn. De neerslachtige sfeer die de plaat neerzet heeft vast een verband met de bloedserieuze teksten, al bekruipt ons telkens het gevoel dat we iedere regel al eens eerder gehoord hebben. De voor de hand liggende rijmpjes werken daarin enkel bevestigend.
Het zelfbenoemde hoogtepunt van de plaat is het Nederlands-Duitse ‘Een Liedje Van Thuis’, waarin de twee talen elkaar afwisselen. Slechts begeleid door een handvol pianoakkoorden en een accordeon heeft het wat weg van poëzie op muziek. Als lied maakt het echter veel te weinig indruk. En dat geldt eenvoudigweg voor het gehele album, waarin de afwisseling bovendien ver te zoeken is (al wordt er nog een dappere maar nimmer geslaagde poging gedaan met ‘Moonwalk’). Rhythms Of The Rain weet geen enkel moment het niveau van een eerstejaars Rockacademie student te overstijgen. We kunnen dus definitief onze vraagtekens zetten bij die zogeheten Deutschen Rock & Pop Preis.
.jpg)
The Low Anthem - EyelandJe hoort regelmatig over bands die “zichzelf opnieuw hebben uitgevonden” ....
.jpg)
The Jig - Proximo Disco Het Amsterdamse The Jig omschrijft zichzelf als een instrumentale...