2016-06-21
Je hoort regelmatig over bands die “zichzelf opnieuw hebben uitgevonden”. Vaak hebben ze dan een plaat opgenomen met een andere producer of zijn ze “volwassener songs” gaan schrijven. Zo nu en dan komt het echter voor dat een band zichzelf echt opnieuw uitvindt. Dit geldt zeker voor The Low Anthem. Na drie albums met veelal rustige folk, en af en toe een stevige uitschieter, komt de band op Eyeland opeens tamelijk experimenteel uit de hoek. Een van de redenen van deze koerswijziging is ongetwijfeld het vertrek van Matt Davidson en Jocie Adams, waardoor kernleden Ben Knox Miller en Jeff Prystowsky er weer met zijn tweeën voor stonden. Eerst verbouwden de twee een leegstaand theater in hun woonplaats Providence (Rhode Island) tot een concertzaal en repetitieruimte, en vervolgens namen ze ruim de tijd nieuw materiaal op te nemen. Eyeland werd vernoemd naar het omgebouwde theater, de plek waar het album werd opgenomen.
Zoals gezegd gooit The Low Anthem het op Eyeland over een heel andere boeg. Dit blijkt al meteen bij opener ‘In Eyeland’. Op zich is dit een rustig liedje dat ook best op een van de oudere Low Anthem-platen had kunnen staan, maar de muzikale aankleding is heel anders. Waar de band voorheen vaak “ouderwetse” instrumenten als pomporgels en zingende zagen inzette, klinkt de instrumentatie nu veel moderner door gebruik van synthesizers en elektronica. Dit geldt ook voor ‘The Pepsi Moon’, ‘Behind The Airport Mirror’ en ‘In The Air Hockey Fire’. Op zich zijn het mooie liedjes, maar de unieke sound die The Low Anthem zo goed maakte, is verdwenen. Het verstilde ‘Dream Killer’ ligt qua sound nog het meest in het verlengde van het oudere werk en is mede hierdoor een van de hoogtepunten op het album.
Naast deze gewone liedjes bevat Eyeland ook een aantal experimentele stukken. ‘Ozzie’ is nog een gewoon, zij het vrij stevig liedje, in het verlengde van bijvoorbeeld ‘Home I’ll Never Be’. In het midden en tegen het eind halen de heren echter een paar productietrucjes uit, die het geheel een aardige twist geven. ‘Waved The Neon Seaweed’ is een drone-achtige track, die naar het einde toe steeds verder aanzwelt tot een geluidsmuur waar Mogwai zich niet voor zou hoeven schamen. Ook in het beter geslaagde ‘Am I The Dream Or Am I The Dreamer’ dat gejaagd en jazz-achtig begint, trekt de band tegen het eind een flinke geluidsmuur op.
Het meest experimenteel is echter ‘Wzgddrmtnwrdz’, dat in feite een soundscape is waarin de heren een gefloten(!) versie van Yellow Submarine ten gehore brengen. Vast heel leuk om in de studio te bedenken, maar niet erg boeiend om naar te luisteren.
Het is zeker te prijzen dat The Low Anthem nieuwe wegen probeert te bewandelen, maar helaas levert deze gedurfde aanpak geen heel goed album op. Eyeland heeft zeker zijn momenten, maar doet toch eigenlijk vooral terugverlangen naar de oude versie van The Low Anthem.
.jpg)
Alice Avery - Kicking The HabitEen van de grotere beloften voor de komende tijd is Alice Avery , de...
.jpg)
Jen Brown - Rhythms Of The Rain Jen Brown is de artiestennaam van Jenny Braunschweig, een uit Keulen...