Hooverphonic - In Wonderland Recensie op Podiuminfo

2016-06-28 Recensies van Hooverphonic zijn misschien wel de makkelijkste om te schrijven. Er zal namelijk geen Hooverphonic-fan zijn die er met smart op zit te wachten en sterke gevoelens zal krijgen over de hier opgeschreven mening. Zij weten allang welk album ze in huis halen. Het mateloos populaire (bij de zuiderburen althans) duo maakt inmiddels al twintig jaar min of meer dezelfde muziek. Groot gelijk hebben ze, want ook In Wonderland is bij de zuiderburen zonder problemen weer op nummer één binnengekomen. Ok vooruit, in vergelijking met de albums waar ze internationale faam mee hebben verworven is er wel wat veranderd, maar alleen een kleine shift van triphop naar orkestrale pop in twintig jaar geeft te kennen dat dit toch echt een band is hun comfort zone gevonden heeft en niet direct haast maakt hieruit te vertrekken.

Alex Caillier en Raymond Geerts zijn voor dit nieuwe album eens niet wéér op zoek gegaan naar een nieuwe zangeres. Na Esther Lybeert (één jaar), Liesje Sadonius (ook één jaar), Kyoko Baertsoen (niet eens één jaar) was er gelukkig eindelijk wat vastigheid met Geike Arnaert, die van 1997-2008 de microfoon in handen nam. Na een pauze van twee jaar kwam Noémie Wolfs in 2010 op het toneel, maar ook zij besloot vorig jaar een solocarrière op te bouwen. In plaats van weer op de castingstoel te gaan zitten besloten Caillier en Geerts voor In Wonderland maar een aantal vrienden in te schakelen. Zo zijn de vocale taken hier voor het grootste deel verdeeld over Emilie Satt, Janie Price alias Bird, Litlo Tinz en ’s lands trots Tjeerd Bomhof (Voicst, Dazzled Kid en recentelijk Dazzled Sticks).

Allen hebben niet veel invloed op het geluid maar weten de stijl wel eigen te maken. Satt zingt met een zuchtende, sensuele stem die goed past bij de hoeveelheid strijkers die ook hier weer alom aanwezig zijn. Price zet het beste nummer op haar naam met het zomerse ‘I Like The Way I Dance’. Het is niet vaak dat je een nummer tegenkomt dat openlijk zingt over het gebruiken van wiet maar die je toch aan je moeder wil laten horen maar Price en Caillier krijgen het voor elkaar. Bomhof doet op zijn beurt verdienstelijk mee maar heeft niet de meest interessante composities toebedeeld gekregen. De enige die echt struikelt is Tinz, zijn ‘Cocaine Kids’ is een poging het tempo wat te verhogen maar is in werkelijkheid iets wat klinkt als track van Voicst of Dazzled Kid die met recht op de plank is blijven liggen.

Voor de rest is het allemaal lekker overzichtelijk. Orkestrale popmuziek, zo gevaarloos als Ilse de Lange op een driewieler. In Wonderland heeft exact dezelfde voordelen als nadelen dat elk Hooverphonic album heeft. Het is door en door prettig om naar te luisteren, maar nooit opvallend of uitdagend. De radio 2 van de Belgische muziekwereld, zeg maar.

Recensent:Jelle Burger Artiest:Hooverphonic Label:Sony Music