2016-06-03
De Haags-Rotterdamse folkformatie Friends Of The Family is alweer toe aan zijn tweede plaat. De tienkoppige groep werd in één adem genoemd met Fleet Foxes en Mumford And Sons, maar die vergelijking zijn de mannen langzamerhand wel ontgroeid. Het nieuwe werk staat qua productie lijnrecht tegenover het vorige album. Waar de heren op de vorige cd het live gevoel lieten herleven, zijn ze dit keer op zoek gegaan naar het beste studiogeluid. Time is de naam en tevens rode draad van de cd. Na zes maanden in de studio te hebben gezeten is dat wel logisch. Tijd heelt alle wonden, maar werpt het ook zijn vruchten af voor Friends Of The Family?Na een vlotte introtrack wordt het nummer ‘Time’ ingezet. Het nummer zet een zware toon door de hevige instrumentatie en de serieuze zang. Zanger Gijs Ballering doet denken aan een vocalist van een willekeurige rockband uit de jaren ’80. Zijn stem contempleert met de traditionele instrumenten. Als luisteraars wordt je overdonderd door onder andere saxofoon, banjo en mandoline. Toch blijft de basis bij gitaar, bas en drums. Daarmee ontstijgt de band aan het oubollige en suffe imago van veel folkbands. Het is modern en toch rijk gecomponeerd.
De kracht van Friends Of The Family zit voornamelijk in songs af te wisselen tussen klein en groots. Hoe het klinkt is afhankelijk van het aantal instrumenten dat wordt ingezet. ‘The Promised Land’ begint met alleen zang en krijgt een dreigende sfeer door de toevoeging van drums. Op het moment dat alle instrumenten worden ingezet klinkt het groots, zonder een langdradige opbouw of ingewikkelde structuur. Het werkt, maar na verloop van tijd wordt het een beetje een gimmick. Vooral gezien de vrij lange duur van het album.
Dat Friends Of The Family sterke nummers kunnen schrijven is duidelijk. Vooral na het beluisteren van Time. Met name ‘Child Hands’ en ‘Written By Writing’ zijn wonderlijk geschreven. De productie is top en alle tonen zijn goed te onderscheiden. Het is een echte folkband, het akoestische geluid staat aan de basis maar knallen als een rockband. Dat laatste is vooral goed te horen op ‘Walk On’, waar de groep zelfs doen denken aan The Beatles. Time is een veelzijdig album geworden, maar valt bij vlagen in herhaling. Toch deert dat niet zoveel, het is aan te raden om deze formatie dit festivalseizoen eens te bezoeken.
Jick Munro & The Amazing Laserbeams - The ArkHet moet voor zo ongeveer iedere muzikant een droom zijn om ooit eens zelf op...
.jpg)
Afro Celt Sound System - The Source Twintig jaar geleden verraste Afro Celt Sound System de wereld met zijn...