2016-07-29
Toen de Nijmeegse Eva Almagor haar eerste EP uitbracht kon je geen recensie lezen zonder dat daarin vergelijkingen werden genoemd met allerlei bekende, voornamelijk Amerikaanse zangeressen. Daar ben je dus mooi klaar mee, wanneer je toevallig een stem hebt waarin specifieke technische zangelementen overeenkomen met die beroemde namen. Wanneer je dan ook nog pakkende roots-, oprechte blues-, warme jazz- en overtuigende soulmuziek produceert, dan is daar haast geen ontkomen aan. Wij zien Almagor graag als een eigenzinnige zangeres die niet zozeer de commerciële paden bewandelt maar die liever haar muzikale hart volgt, waarbij overigens niet altijd de gemakkelijkste weg is gekozen, en daarnaast ook nog eens over een aardige portie lef beschikt. Op haar eerste volwaardige album Against The Grain is de talentvolle zangeres er in geslaagd om breed uit te waaieren binnen het kader van de Amerikaanse rootsmuziek. Maar liefst twaalf zelfgeschreven tracks krijgt de luisteraar voorgeschoteld, waarin zij bewijst zich in die genoemde stijlen helemaal op haar gemak te voelen. De ontspannen manier van zingen en de daarbij behorende muzikale aankleding zijn veelzeggend. Ieder moment en steeds weer weten de muzikanten de juiste sfeer op te roepen. Het moment dat de gitaarsolo subtiel wordt ingezet in het bluesy en soulvolle ‘Mistakes’ en het moment dat de blazers voor de nodige power zorgen, het zijn enkele voorbeelden van muzikanten die precies weten wat er wanneer van ze verwacht wordt.
Van de grote bandbezetting met het volle geluid wordt ook nog eens heel gemakkelijk overgegaan op intieme liedjes waarin niet alleen de stem, maar ook de teksten nauwlettend gevolgd kunnen worden. Almagor heeft een uitermate prettig stemgeluid waarmee ze weliswaar beschikt over een bescheiden bereik, maar waarmee ze probleemloos de aandacht van de luisteraar weet vast te houden. Neem nu de prachtige slow soul van ‘Leave’, met dat prachtige orgeltje op de achtergrond en daarnaast ook weer een heel mooie bijdrage van de blazers. Of het ingetogen ‘Try’ met een enorm gevoelige slidegitaarpartij. Het zijn zomaar enkele parels die je er uit kunt pikken. Opvallend is ook dat er zelfs na meerdere draaibeurten steeds weer iets te ontdekken valt. Maar beter is het om een moment te kiezen om dit gehele album in zijn geheel te beluisteren, want we kunnen met een gerust hart veronderstellen dat hier één van de mooiste rootsplaten van 2016, en ook nog eens van eigen bodem, is afgeleverd.
.jpg)
Weaves - WeavesWeleens een band tegengekomen die ontstaan is door een aantal voice-memos uit...
Eric Clapton - I Still Do Eén keer in de zoveel tijd duikt het gerucht op dat Eric Clapton zijn gitaar...