2016-06-24
Het is lang geleden dat we wat van Tiles gehoord hebben. Behoudens wat live releases in 2012 en 2014 dateert het vorige studioalbum Fly Paper al weer uit 2008. De band uit Detroit heeft het dan nu ook maar gelijk groots aangepakt. Pretending 2 Run beslaat, verdeeld over twee schijven, maar liefst 96 minuten. Daarbij heeft het progrockkwartet een flink leger aan gasten opgetrommeld. Ian Anderson (Jethro Tull), Mike Portnoy (Dream Theater) en Colin Edwin (Porcupine Tree) zijn de bekendste namen, zonder de anderen daarbij te kort te willen doen.In acht jaar kan er veel veranderen en hoewel de band nog degelijk als Tiles te herkennen valt is het totaalgeluid wel wat veranderd ten opzichte van Fly Paper. De factor rock, of metal zo u wilt, is er nog wat meer uitgesloopt ten faveure van de jazzy arrangementen. Daarnaast horen we een behoorlijke afwisseling in stijlen en sferen. Hierdoor is het album een behoorlijk lange en intensieve zit. Wat dat betreft zat Fly Paper een stuk compacter in elkaar. Dit wil niet zeggen dat er niet genoeg te genieten valt op Pretending 2 Run, maar van een coherent album is allerminst sprake, wat los staat van het muzikale vakmanschap dat, mede door alle gasten, fantastisch is. Daarnaast is ook nu weer het avontuurlijk gitaarwerk van Chris Herin een lust voor het oor. De wat onopvallende stem van Paul Rarick valt door het instrumentale geweld soms wat in het niet.
Wanneer je de twee schijfjes tegen elkaar afzet valt vooral op dat het tweede deel prettiger begint met het rustige ‘Midwinter’, dat opvalt door de fluit van Ian Anderson en het negen minuten klokkende ‘Weightless’, waarin de Rush referenties volop voor het oprapen liggen. Wel staat er op de tweede cd meer gefröbel in de vorm van korte stukjes, terwijl we op de eerste schijf met ‘Shelter In Place’ een song vinden dat meer aan het oude werk doet denken. In ‘Drops Of Rain’ en het lange ‘Taken By Surprise’ zijn de tempowisselingen en jazzy stukjes niet van de lucht. Kundig, maar soms ook heel vermoeiend.
Een ander opvallend moment is het akoestisch getinte, en met gelaagde koortjes opgeleukte, ‘Weary Battle’. Verder vallen de korte stukjes muziek, die klinken als liederen van een kerkkoor, enigszins tussen wal en schip. Evenals de elektronica van ‘Other Arrangements’ en opener ‘Pretending To Run’ dat niet had misstaan op een van de albums van Ayreon. Mooi, maar het past niet binnen het concept dat overigens een wat dun verhaal bevat over een man die door verraad volledig gedesillusioneerd door het leven stapt.
Er valt soms wat te klagen over Pretending 2 Run, dat een Tiles laat horen die te graag al haar ideeën laat horen. Het had best wat compacter gemogen. Alle goed muzikanten ten spijt en het feit dat er regelmatig van topsongs genoten kan worden maakt Pretending 2 Run een goede plaat, maar geen topplaat.
.jpg)
The Chikitas - Wrong MotelHet vrouwelijke Zwitserse rockduo The Chikitas bestaat uit Lynn Maring en...
.jpg)
I Have A Tribe - Beneath A Yellow Moon Het moet lastig zijn om op dit moment een voet aan de grond te proberen te...