Het is bijzonder dat Siegal daarvoor de samenwerking met Jimbo Mathus is aangegaan. Mathus speelde in eigen bands, maar ook met muzikanten als Elvis Costello en Buddy Guy. Met de laatste won de Amerikaan een Grammy. Op het podium spelen Siegal en Mathus een mooi overzicht van de meest bekende Amerikaanse folk- en bluesklassiekers. Vocaal vullen ze elkaar perfect aan. Soms hoor je de gitaar, enkele momenten aangevuld met de stampende schoenen. Mathus vult verder aan met verrassende instrumenten. Het zijn vooral de gezongen bluesverhalen die de hoofdrol opeisen.
‘Mary Don’t You Weep’ hoorden wij al op verschillende projecten van Siegal. Deze versie is wederom een sublieme vertolking. De rauw grauwende stem van Siegal geeft een compleet nieuwe interpretatie van het nummer. Tevens een bekend nummer is ‘Goodnight Irene’. Johnny Cash, Tom Waits en Eric Clapton namen het liedje reeds op. In de solovertolking van Siegal klinkt het wederom fantastisch.
Ian Siegal bouwt met zijn reeks albums al een aardig oeuvre op. Wayward Sons gaat het ongetwijfeld goed doen bij de optredens van dit duo. Dat is volkomen terecht. Bij het beluisteren van deze plaat kan je niet anders dan concluderen dat het een mooie avond geweest moet zijn. Hoewel het een duo betreft, trekt Siegal de hoofdrol naar zich toe. Deze plaat is daarmee een degelijk eerbetoon aan de oude bluesartiesten die niks anders hadden dan hun stem en een gitaar.
The Fire Harvest - Singing, Dancing, Drinking The Fire Harvest is een Nederlandse band die al meer dan tien jaar bestaat,...
Schwarz Dont Crack - No Hard Feelings No Hard Feelings is de debuutplaat van het Amerikaans-Duitse duo Schwarz...