Op Singing, Dancing, Drinking horen we acht ingetogen songs die de aller-somberste en aller-traagste momenten van R.E.M. , Joy Division en The Smiths combineert met gedragen slowcore, overgoten met een postrocksausje. Je moet er even voor gaan zitten, maar dan ontvouwt zich een prettige plaat waarbij je kunt wegzweven, ver weg van de harde realiteit.
De songs zijn allen zeer traag, maar zijn toch onderhoudend, wat voor een deel komt door de fraaie, maar uiterst droevige stem van Gerben, wiens stem wel wat doet denken aan die van Tom Smith van The Editors.
Zowel het tweede nummer ‘The Patient’, als het derde nummer ‘Singers’ bouwen langzaam op naar een postrock-achtige climax. In het bijna zeven minuten durende ‘Sorry For The Mess’ horen we het eerste en enige stukje snelheid in de muziek van de vier heren, maar na anderhalve minuut valt dit helemaal weg om over te gaan in een soort van dodenmars, maar dan wel een hele spannende. Het mag bij dit soort muziek niet te snel gaan, dat is duidelijk.
In ‘Runner’ wordt er tegen het einde prominent gebruik gemaakt van een orgel, waardoor we een beetje aan Anna Von Hauswolff moeten denken. De stevige riff in ‘Simple Solutions’ is zeer welkom en ook tegen het einde van het lange ‘Flowers’ komt er even een lekkere riff in denderen. Zo wordt het gelukkig ook weer niet te kalm en blijft de onderhuidse spanning ruimschoots aanwezig.
Singing, Dancing, Drinking is een lekkere plaat om helemaal in weg te kruipen. Lekker zwelgen in ellende en droefenis, al heb je na afloop sterk de neiging om er eens een hele snelle plaat tegen aan te gooien.
The Royal Engineers - OneLef kan je ze niet ontzeggen. The Royal Engineers vergelijken hun single...
Ian Siegal & Jimbo Mathus - Wayward Sons Bluesmuzikant Ian Siegal snapt als geen ander hoe de muziekindustrie in...