Lacuna Coil - Delirium Recensie op Podiuminfo

2016-08-29 Vaak starten metalbands in de eerste jaren zo hard mogelijk en boeten gaandeweg de voortschrijdende carrière aan hardheid in. Het toenemend succes, muzikale ontwikkeling of gewoon zin om eens iets anders te doen, zien hier dan debet aan. Voorbeelden genoeg wat dat betreft, maar Lacuna Coil lijkt de omgekeerde weg te bewandelen. Zo waren de eerste platen van de Italiaanse band vrij lief klinkende platen rond de verleidelijke stem van de beeldschone Cristina Scabbia, met een bijrol voor zanger Andrea Ferro. De kentering begon echter de laatste platen al op te treden. De rol van Ferro werd per plaat groter en hij begon daarnaast steeds een stukje rauwer te zingen. Op de nieuwste plaat Delirium zijn de rollen nog wat beter verdeeld en behalve ‘gewoon’ ruig zingen, gebruikt Ferro regelmatig een heuse grunt. Zo is Delirium de ruigste plaat van Lacuna Coil, terwijl het ook nog steeds heel melodieus klinkt. Het verdwijnen van flink wat personeel is er misschien wel de oorzaak van dat het allemaal net even ander klinkt. De beide vocalisten en duizendpoot Marco Coti-Zelati hebben het nu voor het zeggen en blijkbaar is dit het geluid wat ze echt graag willen. Zolang het dit soort albums oplevert hebben ze onze zegen.

De eerste minuut van het album is bijna pure deathmetal, totdat Scabbia van haar laat horen natuurlijk. Maar de riffs in ‘The House Of Shame’ zijn rauw, de solo is puntig en Ferro grunt alsof zijn leven er vanaf hangt. Dit zal zeker even slikken zijn voor diegene die de band zijn gaan waarderen om haar gothic geluid. Ook ‘Blood, Tears, Dust begint rauw met Sepultura-achtige riffs en dito zang van Ferro. Prachtig! De daartussen liggende songs, inclusief het titelnummer, doen wat meer denken aan wat we kennen van de voorgaande Lacuna Coil albums. Halverwege het album wordt het met de epische semiballad ‘Downfall’, wat rustiger, om er daarna weer vol tegen aan te gaan, waarbij de hoogtepunten aaneen worden geregen. Het enige stukje wat even een minder momentje oplevert is het begin van ‘You Love Me ‘Cause I Hate You’ waarin Scabbia ineens heel vreemd kinderlijk klinkt. Het nummer staat overigens wel bol van de ingehouden spanning.

Ruig, rauw, intens, boos, afwisselend, melodieus, het zijn zomaar wat steekwoorden bij de omschrijving van Delirium. Lacuna Coil heeft een bijzonder geïnspireerd album afgeleverd. Het borduurt voort op de voorgaande platen, maar gaat net weer een stapje verder. Gespannen wachten we op de verdere ontwikkelingen van de band. Voorlopig zijn we heel blij met dit prachtige album

Recensent:Jan Didden Artiest:Lacuna Coil Label:Century Media