2016-08-23
Sinds Tarja Turunen eind 2004 uit Nightwish is gezet is het haar flink voor de wind gegaan en omdat ook haar vorige werkgever helemaal uit het dal is geklommen en met Floor Jansen voorop weer net zo populair is als in de dagen met Tarja zijn er voor de fans van beide kampen gouden tijden aangebroken. Maar laten we ons nu vooral concentreren op de klassiek geschoolde Finse zangeres. Met The Shadow Self heeft ze alweer, los van de Ep’s en vier live albums, haar zesde volledige album uitgebracht, waarvan er overigens twee volledig klassiek zijn. Het zal u niet verbazen dat de ingezette weg van Colours In The Dark is doorgetrokken naar een nog commerciëler geluid. Maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee. Tarja is al waanzinnig populair, en daar moet de hele wereld maar aan geloven. Het album opent met een klassiek piano intro dat als snel gevolgd wordt door een zware riff. Zo vergeten we nooit waar Tarja vandaan komt. Haar waanzinnige stem, gemengd met de bombastische metal blijft een combinatie om van te watertanden.
Op het album schakelt Tarja kundig tussen stevige rock, catchy songs en fraaie ballads zonder ook maar ergens een steek te laten vallen. Daarbij is altijd maar weer die alomtegenwoordige stem van Tarja die soms poppy uit de hoek komt, maar heel vaak een flink aantal hoge noten kraakt. Het mooist komt Tarja’s stem tot haar recht in de Keltisch aandoende ballad ‘The Living End’. Dit nummer zorgt voor een hele laag kippenvel. Maar The Shadow Self is een heavy album en daarom staat er ook een ruig nummer als ‘Demons In You’ op, waarin we een gastbijdrage horen van Alissa White-Gluz (Arch Enemy) die haar grunt in de strijd gooit. Het levert een prachtig vocaal duel op.
Het meest commerciële stuk op het album is het vrij lichtvoetige ‘No Bitter End’ (dat ook op de EP The Brightest Void staat) en dat je eigenlijk direct kunt meezingen. Dit geldt ook voor ‘Eagle Eye’( een duet met Tarja’s broer Toni, dat ook al op de EP staat) , dat overigens wel iets zwaarder overkomt. De veelzijdigheid van Tarja wordt verder nog maar eens aangetoond met de musical-achtige wals ‘Diva’, maar ook met de verrassende Muse cover ‘Supremacy’ terwijl tracks als ‘Undertaker’ en ‘Calling From The Wild’ weer heel erg aan NIghtwish herinneren. Het album sluit bombastisch af met ‘Too Many’ waarna er nog een volslagen maffe en overbodige ‘hidden track’ achteraan komt. Dat geintje was inmiddels toch wel uitgekauwd?
The Shadow Self, is zonder haar vorige platen te kort te doen, het meest veelzijdige, boeiende en afwisselende album van Tarja tot nu toe. Het zal het succes van de Finse schone alleen nog maar vergroten.
.jpg)
Tarja Turunen - The Brightest VoidBegin augustus is The Shadow Self , het nieuwste album van Tarja Turunen...
.jpg)
Dark Funeral - Where Shadows Forever Reign Het is alweer zeven jaar geleden dat we een heus Dark Funeral album mochten...