2007-02-19
In een afgeladen vol en uitgelaten Wembley Arena in London registreerden in 2006 talloze camera’s het optreden dat Madonna gaf in het kader van haar Confessions Tour. Dankzij de eindregie van de begaafde, beroemde en beruchte muziekvideo-regisseur Jonas Akerlund (o.a. ‘Smack My Bitch Up’ van The Prodigy en ‘Music’ van Madonna) is deze twee uur durende audiovisuele extravaganza zeer fraai op de mooi verzorgde DVD The Confessions Tour terechtgekomen. Helaas valt de performance van Madonna en haar entourage zelf bij vlagen een beetje tegen. Vooral muzikaal weet The Confessions Tour niet altijd te overtuigen.Tijdens het optreden eist met name het laatste album van The Queen Of Pop, Confessions On The Dancefloor, kwantitatief de aandacht op. Natuurlijk passeren ook een aantal echte klassiekers (zoals ‘Like A Virgin’, ‘Ray Of Light’, ‘Music’, ‘Lucky Star’ en ‘La Isla Bonita’) de revue; zij het meestal wel in compleet andere versies. Door de oude hits de wat klinische trancy discosound van Confessions On The Dancefloor mee te geven, is de fijne ranzigheid van het nummer ‘Erotica’ en de heerlijke naïviteit van ‘Like A Virgin’ en ‘Lucky Star’ helaas volledig teniet gedaan. Het feit dat de meeste nummers daarbij ook nog eens gigantisch zijn uitgerekt, komt de afwisseling en muzikale dynamiek van de show ook beslist niet ten goede.
Vooral tijdens het eerste halfuur van de show mist dit strak geregistreerde spektakel overtuigingskracht. Pas na de zogenaamd blasfemische kruisigingscène tijdens ‘Live To Tell’ komt er beetje bij beetje wat meer ziel in het geheel. Tijdens het dromerige ‘Forbidden Love’, het Arabisch getinte trance-nummer ‘Isaac’, maar vooral tijdens het rockende ‘I Love New York’ en het dreigende en energieke ‘Let It Will Be’ is alles allemaal wat aardser, losser, afwisselender en spannender. Na twee prima rustpunten (‘Drowned World/Substitute For Love’ en ‘Paradise (Not For Me)’ barst er tenslotte een afsluitend disco-feest los waarbij achtereenvolgens ‘Music’, ‘Erotica’, ‘La Isla Bonita’ en ‘Lucky Star’ pijnlijk verkracht worden en eigenlijk alleen de uitsmijter ‘Hung Up’ nog weet te boeien.
Visueel valt er zoals altijd weer heel wat te beleven. Met behulp van gigantisch grote beeldschermen worden de nummers met uiteenlopende visuals ondersteund en natuurlijk ontbreken ook de nodige dans-uitspattingen, decorwisselingen en verkleedpartijtjes niet. Maar daarmee is de vaak muzikale middelmatigheid slechts ten dele te maskeren. Voer voor de echte fans dus. Deze kopen dan ook maar beter meteen het digipack, waarin naast de dvd ook een selectie van de tracks op cd zit.
Moss - The Long Way Back Moss zag ik afgelopen december openen voor Razorlight in Paradiso. Er zijn...
The Decemberists - Crane Wife Hoewel The Crane Wife al een paar maanden in de betere CD-winkels te koop...