2016-08-18
The Julie Ruin is weer een andere band op het lijstje van punkrockicoon Kathleen Hanna. In het begin van de jaren ’90 was zij frontvrouw bij de feministisch ingestelde punkband Bikini Kill, opgevolgd door Le Tigre eind jaren ’90 - begin 2000. In 1998 bracht zij een lo-fi soloalbum uit onder de noemer Julie Ruin, dat later in 2010 een volledige bezetting werd in de vorm van The Julie Ruin. Zij was tot drie jaar geleden in een zwaar gevecht met de ziekte van Lyme, die zij overwon en zodoende het tweede album voor The Julie Ruin uit de hoge hoed kon toveren, genaamd: Hit Reset. Oh ja, en ze is getrouwd met Ad-Rock van de Beastie Boys. Aan haar instelling heeft de ziekte niets veranderd, want die is nog steeds ontzettend feministisch. Zo haalt ze dit bijvoorbeeld ook aan in het nummer ‘Mr. So & So’, een bekritisering op festivals die vrouwelijke rockbandjes boeken om er divers uit te zien, maar vervolgens deze plaatsen op de meest belabberde podia. Ook haar hardhandige vader, die het leven en opvoeden nooit zo wist te waarderen, moet het ontgelden op deze plaat en dat al gelijk met de openingstrack ‘Hit Reset’: “Deer hooves hanging on the wall, shell casings in the closet hall, drunk from a mug shaped like a breast.” En dat gaat zo door over haar grootste angsten als kind zijnde: “slept with the lights on, on the floor, behind a chair that blocked the door, walk of shame from bedroom to plate, stability just words of hate” Ineens word het duidelijk waar haar feministische gedachtegang vandaan komt.
Op deze nieuwe release is ze werkelijk met een schone lei begonnen, nadat ze dus de dood recht in de ogen heeft aan gekeken. Dit heeft haar eerlijker dan ooit gemaakt, zoals wel blijkt uit de voorgaande teksten. ‘Be Nice’ is ook zo’n track, maar dan door de ogen van een man die vindt dat het maar geaccepteerd moet worden als hij agressief wordt als een vrouw zijn avance weerstaat. Het is echter niet alleen kritiek, want over haar moeder niets anders dan lof in afsluiter ‘Calverton’.
Gezien haar verleden zou je wederom een punky rockplaat verwachten waarbij de gitaren je om de oren vliegen. Dat is echter niet geval, het hele album bevat een poppy electro post-punkgeluid. Gitaren zijn wel te bespeuren, maar die zijn slechts onderdeel van een groter geheel. De basgitaar is de grote drager van het geluid, samen met de keyboards. Muzikaal wordt het soms wat eentonig, net als haar stemgeluid. Dit heeft namelijk een verveeld, nasaal geluid dat behoorlijk op je zenuwen kan werken. Ze is verre van liefelijk, wisselt hier wel in af, maar daarmee redt ze het niet in combinatie met de muziek. Kathleen Hanna levert een verfrissende kijk op de wereld met The Julie Ruin, het is alleen jammer dat de sound van haar band dat niet heeft.
.jpg)
Nils Frahm & Woodkid - EllisWanneer de Franse kunstenaar JR samenwerkt met Robert de Niro , Nils...
.jpg)
Omni - Deluxe Hoewel op het internet overal staat dat Omni een moderne vorm van post-punk...