2016-08-11
Een aanname die redelijk veilig lijkt bij het horen van de eerste deuntjes van Shiverburn: het is een Amerikaanse hardrockband. Een band die met stevige gitaren een flinke muur aan geluid weet neer te zetten, en vrouwelijke vocalen die zoet en liefelijk kunnen zijn, maar ook rauw en pittig als het liedje daar om vraagt. Een vergelijking met bands als Paramore en Halestorm ligt dan natuurlijk voor de hand. Shiverburn mikt dan zelfs een beetje verder en gaat bij vlagen voor de grootse stadionrock in de stijl van Nickelback en Alter Bridge. Een behoorlijk ambitieuze band, zeker als blijkt dat de formatie helemaal niet uit Californië, New York of Chicago komt, maar uit ons eigen koude kikkerlandje. Road To Somewhere is hun eerste officiële album, nadat ze in september 2014 hun eerste EP One Step Closer uitbrachten. De vier mannen en frontvrouw zijn absoluut niet bang om te hoog te mikken en gaan er gewoon voor. Volop knallen is het motto. Met deze instelling hebben ze zodoende ook een plaatsje als voorprogramma voor 3 Doors Down in oktober in de 013 weten te bemachtigen. Er valt wel te stellen dat het ze voor de wind gaat, maar daar staat dan natuurlijk ook een hoop arbeid en talent tegenover. Het lijkt wel een trend om de laatste jaren on-Nederlands goed te klinken, want ook Shiverburn krijgt dit voor elkaar. Houdt ze in de gaten; deze weg gaat overduidelijk ergens naar toe.
Mensen die bekend zijn met de eerdere EP, zullen vier nummers herkennen, te weten ‘Explanation’, ‘One Step Closer’, ‘Last One Standing’ en ‘Fighters’. Dit houdt in dat we in totaal op acht nieuwe tracks getrakteerd worden, maar veel verschil zit er niet tussen het oude en nieuwe werk. Toch is de productie een stuk krachtiger en merk je dat er toch een bepaalde evolutie in gang is gezet met bijvoorbeeld ‘Fighters’. Een technische en uptempo traktatie, een oproep om anders te zijn dan de rest. Dat ze bijvoorbeeld ook al door een band als Within Temptation zijn opgepikt blijkt als gitarist Ruud Jolie een riedeltje meespeelt op ‘Mistake’. Het is enkel een kwestie van tijd voordat ze samen de wereld over trekken.
Zoals eerder gezegd is het stemgeluid van Sanne Heuyerjans lekker divers en kan ze goed uit de voeten met stevige rockknallers als ‘Sick Of Waiting’, maar ook een ballade ‘A Way Out’ ligt haar als gegoten. Ze valt nergens uit de toon en ligt immer lekker in het gehoor. Het is het geheel, het groovende plaatje van de ritmesectie, de melodische gitaarklanken, de liefelijke, maar pittige zang, die er samen voor zorgen dat Road To Somewhere ten alle tijden de aandacht er bij houdt. Voor Nederlandse begrippen een ijzersterke band, maar ook buiten de landsgrenzen zullen ze absoluut goed stand houden.
.jpg)
X-Tinxion - From The Ashes Of EdenThrashmetal met vrouwelijke vocalen, dan liggen de referenties naar Arch...
.jpg)
Nils Frahm & Woodkid - Ellis Wanneer de Franse kunstenaar JR samenwerkt met Robert de Niro , Nils...