2016-08-25
Nee, het is niet de nieuwe plaat van Regina Spektor die je hebt opgezet. Toch klinkt de stem van Olga Bell soms als twee druppels water op die van haar collega. Nog een overeenkomst is dat beide dames Russische roots hebben en allebei in Moskou geboren zijn. Los van de stem gaat het geluid van de in Alaska opgegroeide artieste een totaal andere richting uit dan die van Spektor. Tempo is haar tweede plaat na het in 2014 verschenen Krai. Bell maakte onderdeel uit van bands als Dirty Projectors en Chairlift en werkte samen met Philip Glass en Osvaldo Golijov. Een ding wordt al snel duidelijk: met het tempo zit het op Tempo wel goed. De verwachtingen die de titel met zich mee brengt worden in ieder geval snel ingelost. De eerste single ‘Randomness’ is een hyperactief nummer met een stuiterende beat. Naast de energie die Bell eruit klapt schuurt ze soms ook gevaarlijk dicht tegen over the top. Gelukkig volgt na ‘Randomness’ het meer ingetogen ‘ATA’, waarop Bell meer de kant van Peaches opschuift. Met een broeierige ondertoon en fonkelende bliepjes ontstaat op dit nummer een knap spanningsveld. Toch werken al die afzonderlijke geluidjes niet altijd net zo goed als op ‘ATA’. ‘Regular’ kabbelt eerder voor met horten en stoten dan dat het lekker in het gehoor ligt. Desalniettemin klinkt de zang van de Amerikaanse piekfijn.
Bell klampt zich het gehele album vast aan het dreigende toontje wat soms net iets meer naar de oppervlakte wordt gestuurd. ‘Zone’ klinkt wat vloeiender dan het voorgaande nummer en die toon wordt doorgezet in ‘Ritual’, een samenwerking met Sara Lucas. De arpeggio in dit nummer doet denken aan Daft Punks ‘Voyager’. Nog steeds doet Bell haar albumtitel eer aan.
Zo schiet Bell met een hoop energie en dynamica – de ene keer wat stroever dan de andere keer – naar het einde van haar album. Ze weet wanneer ze een rustpunt moet inlassen, waardoor Tempo geen uitputtingsslag is geworden. Deze adempauzes zijn soms zeer welkom, maar weten niet allemaal even goed de aandacht vast te houden. Zo wordt het geduld van de luisteraar met ‘Your Life Is A Lie’ op de proef gesteld. Het einde van het album gaat wederom veel kanten op, ‘Stomach For It’ opent met machinale piepjes die halverwege het nummer worden omgezet naar een stevig gebonk. De overgangen zijn niet altijd even subtiel, maar Bell weet over de gehele lijn wel te intrigeren. Tempo is daarmee verre van perfect, maar boeiend en meeslepend op de juiste momenten.
.jpg)
Wild Palms - Live Together, Eat Each OtherVijf jaar na de release van een succesvol debuutalbum is Wild Palms terug...
.jpg)
Tusks - False Wanneer je op internet op zoek gaat naar de dromerige zangeres en producer...