2016-10-03
Bluesrock met een hoofdletter B. Dat is wat we voorgeschoteld krijgen op Undone, het debuut van het Engelse The Black Circles. De band bestaat op papier slechts uit zanger/gitarist Sam Bratley en bassist Martin Saunders, maar klinkt allerminst als de zoveelste kopie van de Black Keys-formule. Met bluesveteranen Phil Wilson op drums en Jesse Davey op toetsen levert de band namelijk een vele malen voller en gelaagder geluid af.Om maar meteen met de deur in huis te vallen: op Undone gaat alle lof naar het gitaarspel van Sam Bratley, dat doet denken aan Joe Bonamassa en Stevie Ray Vaughan. Ritmisch ligt het al lekker in het gehoor en zit het vol met soepele licks en fills, maar Bratley blijkt ook nog eens een begenadigd solist te zijn. Hoewel niet elke solo even goed aansluit bij het nummer waarin het verpakt zit, zijn ze zonder uitzondering van een technisch hoog niveau. Bovendien blijkt het voor de kwaliteit van de solo’s weinig uit te maken in welk tempo of welke toonsoort er gespeeld wordt. Dat Bratley een uitstekende gitarist is heeft de producer ook door gehad, want het gitaarwerk staat over de hele plaat zo duidelijk op de voorgrond dat de rest van de instrumenten een ondergeschoven kindje zijn geworden. Dat is met name pijnlijk voor bassist Saunders, die zich prima van zijn taak kwijt, maar wiens naam niet eens in het persbericht vermeld wordt.
Wat daarnaast opvalt is dat de band nog duidelijk zoekend is naar een eigen stijl. Het album schiet alle kanten op, en dat maakt van Undone een wat rommelig album. Zo gaan we van een lange, opgerekte slow blues in ‘Stop Acting This Way’ opeens over naar rauwe, bijna grungy blues in ‘I’m Leaving’ en horen we zelfs wat westerninvloeden in ‘Drifting’. Een echte mispeer staat er niet op, maar één geheel wil Undone ook niet worden. Dat er daarnaast wel heel erg binnen de lijntjes van het genre wordt gekleurd betekent bovendien dat de originaliteit vaak ver te zoeken is: zo horen we in ‘She’s Dynamite’ bijvoorbeeld bijna één op één het gitaarwerk van Stevie Ray Vaughan’s Pride & Joy. Tot slot is Bratley’s zang vele malen minder dan zijn gitaarspel. Vlak, problemen met hoge uithalen: het klinkt bijna alsof hij verkouden is. Aan de ene kant passend bij het genre, aan de andere kant bij vlagen gewoon echt beneden een acceptabel niveau (‘Stop Acting This Way’).
Undone is een klassieke debuutplaat. De heren zoeken duidelijk nog een eigen stijl, en weten zich prima te redden in hun uitstapjes naar alle uithoeken van het bluesgenre. Mits het duo het aandurft om ook wat buiten de gebaande paden te treden geeft dat vertrouwen voor de toekomt. Voorlopig tilt het sterke gitaarwerk Undone alvast naar een hoger niveau en dat levert de band een ruime voldoende op.
.jpg)
T.O.L.D. - It`s Not About The Witches T.O.L.D. , wat staat voor ‘The Order Of Life And Death’, bracht eerder dit...
Rusty Apollo - Midgets & Monkeys Met de release van Oh Yeah! , de debuutplaat van Rusty Apollo uit 2015,...