2007-02-08
Na zijn comeback, halverwege de jaren negentig, bracht Boudewijn de Groot een aantal niet onverdienstelijke albums uit. In 2002 overleed zijn tekstuele steun en toeverlaat Lennart Nijgh. In de nalatenschap van wijlen Nijgh waren ook nog een aantal liedteksten, twee van deze teksten zijn ook onderdeel geworden van het nieuwe album van De Groot, Lage Landen. Volgens De Groot zijn dit echte de laatste teksten van Lennart Nijgh en zal hij dus zijn heil bij zichzelf of bij andere tekstschrijvers moeten gaan zoeken. Op zijn vorige album, Eiland In De Verte, debuteerde Freek De Jonge al niet onverdienstelijk als tekstschrijver. Het resultaat, het weemoedige ‘Vondeling Van Ameland’. Freek de Jonge keert op Lage Landen opnieuw terug als tekstschrijver, ditmaal in de nummers, ‘De Treinreis’ en ‘Daar Wil Ik zijn’. Jack Poels (Rowwen Hèze) draagt tekstueel ook bij aan dit album. Het nummer ‘Zelden Kunnen Praten’ is deels gebaseerd op een tekst van Poels. Deze tekst werd ook al deels gebruikt voor het nummer ‘Liefde’ van Poels’ eigen band.
Het album opent met een soort van tweeluik dat handelt over de zoektocht naar een opperwezen. In de opener ‘Hoogtevrees in Babylon’ wordt er nog een toren gebouwd richting ‘de poort van god’. Deze humoristische tekst, geschreven door De Groot zelf is allesbehalve een religieuze ode, het zijn eerder een soort van cynische overpeinzingen die de draak lijken te steken met het geloof. Het tweede deel van het tweeluik wordt gevormd door ‘Achter de Hemelpoort’. Nadat kennelijk met succes een toren richting de hemel gebouwd is en De Groot daar ook aanbelandt, beschrijft hij nu de daadwerkelijke zoektocht naar het opperwezen. Beide zijn grappige, maar ook enigszins flauwe nummers.
Het hele album is degelijk gemaakt en men is om het perfecte geluid te creëren zelfs naar Amerika afgereisd. De arrangementen zijn over het algemeen wat kleiner gehouden dan op de vorige albums van De Groot. Geen rijk georkestreerde passages, of weelderige strijkers die de nummers luister bij zetten. De Groot lijkt het bewust klein te houden en zijn band, de vaste theaterbezetting van de laatste jaren, kan het muzikaal allemaal prima aan. Maar toch, er ontbreekt iets. Het album mist de uitgekiende eenvoud van zijn vroegere werk, waarbij De Groot vaak aan een gitaar en drie akkoorden genoeg had om te boeien. Aan de andere kant biedt het ook niet de orkestrale geluiden van zijn latere albums. Het zit er een beetje tussen in. Het album bevat zeker een paar juweeltjes, in de vorm van titelsong ‘Lage Landen’, ‘Het Jagen Voorbij’ en ook ‘Grijze Dame’. Deze nummers laten horen dat wanneer De Groot het muzikaal echt klein houdt en voornamelijk een akoestische gitaar het werk laat doen, dit het beste bij hem past.
Guus Bauer - The Ska is the LimitOp een extreem regenachtige zondagmiddag was Guus Bauer te gast in het...
Only Seven Left - Forever is a Lie Hoeveel bands heb je in Nederland nou helemaal, met bandleden die een...