2016-08-12
Het is jammer dat een kwaliteitsband als Wolverine tot nu to nooit de bekendheid heeft genoten die landgenoten als Flower Kings en Opeth wel ten deel valt. De Zweedse progrockformatie bestaat al ruim twintig jaar en heeft met Machina Viva haar vijfde langspeler (of zesde als je de lange debuut EP mee telt) in de schappen liggen. Heel productief is Wolverine dus ook niet, want op deze plaat hebben we vijf jaar moeten wachten. Op die manier vergeet je een band te snel, zeker binnen het huidige aanbod. Wolverine is ooit, heel lang gleden, begonnen als een melodieuze deathmetalband, maar schakelde al heel snel naar ‘normale’ progmetal. Eigenlijk was op debuutalbum The Window Purpose amper nog wat van die deathmetal te horen, behalve een verdwaalde grunt dan. Als je dan vervolgens naar Machina Viva luistert kun je eigenlijk ook de term metal wel overboord zetten. Het album straalt een melancholieke sfeer uit en staat vol met lang uitgesponnen, gedragen composities. Zanger Stefan Zell heeft een mooie stem die wel wat aan Ted Leonard (Enchant, Spock’s Beard) doet denken. Samen met de muziek die aan alle eisen van de hedendaagse progrock voldoet, zoals we die kennen van Porcupine Tree en Riverside, levert dit een onderhoudend album op.
De plaat opent gelijk maar met een epistel van bijna een kwartier. De toon is met dit nummer, ‘The Bedlam Overture’ gezet. De sereniteit en rust stralen van deze track af, ondanks dat er zo hier en daar een paar stevige riffs langs dwarrelen. De ingehouden elektronica aan het begin van het uitermate fraaie ‘Machina’ en de daarbij zacht zingende Srefan Zell, geeft de band iets moderns mee. Je gaat bijna, heel even, aan The Editors denken, maar dan valt die onmiskenbare progrockstijl weer binnen en zijn we dat alweer vergeten. In ‘Our Last Goodbye’ gaan de referenties ineens naar Anathema. Heel apart binnen dit nummer is het gebruik van een echte hoorn.
Gelukkig kent de plaat ook een paar stevige momenten, zoals in het spannende ‘Pledge’, en het afwisselende ‘When The Night Comes’. De ballad ‘Pile Of Ash’ staat twee keer op de plaat, eenmaal met gitaar als begeleiding en eenmaal met cello. Omdat het niet het meest spannende nummer is, mag je vaststellen dat dit overbodig is.
Het enige dat je Wolverine kunt verwijten is dat ze netjes binnen de lijntjes van het genre kleuren. Het maakt de kwaliteit van het wat wollig geproduceerde Machina Viva er niet minder om, ondanks dat de band niet over een echte herkenbaar eigen geluid beschikt. Dit is gewoon een prima uurtje progrock van een goed geoliede machine.
.jpg)
Infinite Spectrum - Haunter Of The DarkGevalletje zwaar, deze tweede schijf van Infinite Spectrum en dan bedoelen...
The Kilkennys - The Colour Of Freedom The Kilkennys brengen met The Colour Of Freedom een mooie...