2016-09-28
De in Engeland geboren indiepopartiest en singer-songwriter Tom Odell is inmiddels 25 jaar en heeft al een aantal prestigieuze awards op zijn naam staan. Na de release van zijn debuutalbum Long Way Down in 2013 heeft hij onder andere de BRITs’ Critics Choice Award binnen weten te slepen, en werd hij tijdens de ceremonie van de Ivor Novello Awards in 2014 zelfs benoemd tot songwriter van het jaar. Hoewel Odell veelal geprezen werd om zijn schrijftalent, kreeg hij van muziekblad NME een meer dan negatieve recensie. Met een waardering van maar liefst nul uit de tien punten kreeg het blad dan ook op zijn kop van niemand minder dan Tom Odell’s vader. Genant! Desondanks was zijn reactie ergens wel begrijpelijk. NME recensent Mark Beaumont noemde Odell junior een “poor misguided wannabe who’s fallen into the hands of the music industry equivalent of Hungarian sex traffickers”. Outch! Laten we zeggen dat de meningen verdeeld waren. Maar wat vinden we dan van Odell’s nieuwste album Wrong Crowd?Soulvolle dramatische muziek zijn we van Odell gewend, maar met Wrong Crowd gaat hij toch nog een stapje verder. Wat opvalt aan bijna elk nummer van het album is dat de emoties op een theatrale manier overdreven worden. Alles is aanwezig, gevoelige noten op de piano, een verscheidenheid aan met name snaarinstrumenten op de achtergrond, en de enigszins vervelende falsetto van Odell, zoals onder andere te horen is op de single ‘Wrong Crowd’. Odell legt zelf uit dat hij met dit album een bepaalde realiteit wilt versterken. Wrong Crowd vertelt het fictieve verhaal van een man gevangen in het hedendaagse leven vol met gruwelijkheden om zich heen, een man die naar de onschuld van zijn jeugd verlangt. Odell licht toe dat het album niet over zijn eigen leven gaat, maar dat het natuurlijk wel emoties betreft die hij zelf kent.
Op het album staan zeker wel een paar lekkere nummers, waaronder ‘Concrete’, een zomers relaxt nummer waarin Odell’s falsetto wat gepaster is. Een andere fijne track is ‘Here I am’, althans, dat is als het je niet stoort dat de piano in de eerste instantie erg doet denken aan ‘Save Room’ van John Legend. Verder brengt het met de snaarinstrumenten op de achtergrond zowaar een nostalgische discovibe naar voren. Vooral staan er echter dramatische tracks op het album, die mooi als ‘Sparrow’ kunnen zijn, óf de grens oversteken naar simpelweg zeikerig.
Afhankelijk van je humeur kun je ervan houden of het verafschuwen. Zit je in een dipje, dan zul je Wrong Crowd waarderen en ineens allerlei emoties herkennen. Zo niet? Ja, dan is het een vrij eentonig album met een hoog gehalte aan zeikerigheid. Maar goed, nul uit de tien punten krijgt het album zeker niet. Odell is een artiest die weet hij wil, en dit ook duidelijk kan overbrengen. Laten we maar zeggen dat het een album is voor de liefhebber.
.jpg)
Roosevelt - RooseveltMarius Lauber, een Duitser die beter bekend is onder de naam Roosevelt ,...
.jpg)
Kygo - Cloud Nine De Noorse dj en remixer Kyrre Gørvell-Dahll, bij het publiek bekend als Kygo...