The Veils - Total Depravity Recensie op Podiuminfo

2016-09-06 Beetje vreemde kerel, die Finn Andrews. Zo ontsloeg hij twee maanden na de release van debuutalbum The Runaway Found doodleuk de rest van zijn band The Veils, om met een nieuwe bezetting meteen een doorstart te maken en richtte hij maar zijn eigen platenlabel op toen er problemen ontstonden met Rough Trade. Niet geheel verrassend dus dat hij buiten een bar in Los Angeles El-P (van Run The Jewels) tegenkomt, met hem in gesprek raakt en binnen 24 uur met hem in de studio zit. Het resultaat is Total Depravity: de vijfde Veils plaat en een flinke stijlbreuk ten opzichte van zijn voorgangers.

Openingsnummer ‘Axolotl’ is de track die Andrews en El-P de dag na hun ontmoeting opnamen en zet direct de toon. Op Total Depravity worden de blije gitaarriedeltjes en lieflijke piano van voorgaande albums namelijk ruw aan de kant geschoven ten faveure van diepe bassen, synthesizers, drumcomputers en prominente strijkers. Om te zeggen dat het even wennen is zou een understatement zijn, maar het blijkt wonder boven wonder uitstekend te passen bij de zeurderige stem van Andrews. Die is overigens, waarschijnlijk naar aanleiding van stemproblemen, wat meer in balans dan voorheen. Daardoor is de zang wat minder emotioneel geladen, maar de muziek neemt die functie naadloos over. Een pluspunt, want de zang hoeft daardoor minder de kar te trekken dan op voorgaande albums.

Pluspunten zijn er overigens legio, want wat een sterke plaat is Total Depravity geworden. De band durft te experimenteren, vermijdt zware kost in teksten en muziek niet en komt daardoor bij vlagen heerlijk dreigend en agressief uit de hoek. Daar komt bij dat het gitaarwerk dat de revolutie overleefd heeft bestaat uit subtiele, maar doeltreffend ingezette riffs die bijna zonder uitzondering fijn in het gehoor liggen. Dat levert topnummers op als het melancholische ‘Swimming With The Crocodiles’, het lome ‘House Of Spirits’ en het dansbare ‘Do Your Bones Glow At Night?’. Dat meerdere nummers er zo bovenuit steken is knap, vooral omdat ze niet allemaal voortbouwen op een succesformule, maar zich op eigen kracht weten te onderscheiden.

Sowieso staat de plaat bol van de sterke nummers. Eigenlijk is alleen het beat poetry experiment ‘King Of Chrome’ echt mislukt te noemen. Ook het gezapige ‘In The Nightfall’ voegt weinig toe, maar wordt gelukkig gevolgd door het fantastische titelnummer, dat de plaat in stijl afsluit.

Total Depravity is het album dat de band nodig had om relevant te blijven. Volwassen, gedurfd, experimenteel, maar met voldoende Veils-DNA om herkenbaar te blijven. De nieuwe richting pakt door de uitstekende synergie van de stem van Andrews en het duistere instrumentale deel ontzettend goed uit. Total Depravity is een plaat die je bij de eerste luisterbeurt achter je oren doet krabben over de nieuwe richting, maar die je vervolgens wel meteen weer een tweede keer draait. Daarvoor zijn alleen maar complimenten op zijn plaats.

Recensent:Bart Hovens Artiest:The Veils Label:Nettwerk Music Group