2016-10-25
Na The Last Resort uit 2006 heeft Anders Trentemøller met zijn twee opvolgende albums nooit meer het niveau van zijn waanzinnig mooie debuut weten te evenaren. Niet dat zijn andere albums slecht waren, verre van, maar het bedwelmende en onaardse sfeertje van zijn eerste plaat kwamen nergens meer zo sterk terug als op zijn debuut. Fixion is de vierde plaat binnen het oeuvre van de Deen en is zijn sterkste plaat na The Last Resort.De openingstonen van ‘One Eye Open’ klinken alsof de Deense artiest een liefdesbaby met The Cure heeft gemaakt. Sluimerende baslijnen domineren de eerste twee tracks van het album. De toon is duidelijk: pikzwart. Ook ‘Sinus’ borduurt hierop voort en voert de spanning flink op. Deze spanning is op veel nummers om te snijden en zet een indringende sfeer neer. In die zin is Fixion ver verwijderd van debuutplaat The Last Resort, waar hij een stuk lichtvoetiger klonk. Bovendien is Trentemøller in zijn tijdmachine gestapt en heeft hij een hoop invloeden uit de jaren ‘80 naar boven gehaald. Desintegration van The Cure prikt vaak door de oppervlakte, maar ook Joy Division en Depeche Mode lijken belangrijke inspiratiebronnen te zijn geweest.
Toch is het niet letterlijk kopiëren wat de Deen doet. Hij weet een eigenheid mee te geven aan het geheel. ‘River In Me’ is een snelle popsong, die die snelle zware bassen en zang vermengt, waardoor het geheel wat minder donker wordt. Ineens wordt Trentemøller erg dansbaar. Die dansbaarheid was op zijn vorige twee albums ook te horen. Op Fixion is het geheel echter een stuk compacter.
Het is inmiddels niet origineel meer om terug te grijpen naar het verleden, de jaren ‘80 zijn een veelvuldig gekozen decennium om muzikale invloeden uit te gebruiken. Maar dan nog, waarom zou dat erg zijn als het goed gedaan wordt? De sluimerende manier waarop Trentemøller speelt met het decennium en het doordrenkt van spanning is bijzonder te noemen. Op het intrigerende ‘Phoenicia’ speelt hij met sfeer. Ook het prachtige ‘November’ dat bijna zeven minuten aantikt, is een atmosferisch nummer waarbij de bezwerende baslijnen een schimmige en mysterieuze luisterervaring opwekken. Trentemøller weet dat de duisternis ook schoonheid kan bevatten en past dit gegeven perfect toe op zijn nieuwste plaat.
Het aantal gastvocalen is in tegenstelling tot de vorige plaat beperkt gebleven tot twee zangeressen: Jehnny Beth van Savages en Marie Fisker. Dat zorgt voor eenheid. De Deen weet met zijn typische geluid een gevoel van melancholie op te wekken. Fixion is een schitterende en bijzondere plaat die je vastklampt van begin tot eind. De twinkelende geluiden waarmee het album eindigt (en waar het album ook mee opende) sluiten Trentemøllers muzikale cirkel af. Prachtige muziek met een intens en donker randje.
James Vincent McMorrow - We Move James Vincent McMorrow had het niet makkelijk na de release en tournee van...
.jpg)
Bruce Springsteen - Chapter And Verse Eind september verscheen Born To Run , de autobiografie van Bruce...