James Vincent McMorrow - We Move Recensie op Podiuminfo

2016-11-03 James Vincent McMorrow had het niet makkelijk na de release en tournee van zijn tweede album Post Tropical. De druk van het muzikantenbestaan en de verwachtingen van pers en platenmaatschappijen werkten negatief op hem in, zelfs zo erg dat de relatie van de Ier onder zijn carrière begon te lijden. Het werd tijd voor rust en oplossingen in plaats van drukte en problemen. Waar McMorrow al met Post Tropical een nieuwe richting insloeg, doet hij dat nu opnieuw, zowel muzikaal als persoonlijk. Die koerswisseling levert wederom een prachtplaat op: We Move is James Vincent McMorrows hattrick.

”We Move maakt eigenlijk latent duidelijk dat ik in mijn leven geen pad gelegd door normen en verwachtingen wil volgen. Enkel dat van mezelf”, vertelde McMorrow deze zomer nog tegen ondergetekende in een interview. Op zijn derde klinkt hij zelfverzekerder en meer vastberaden dan ooit en lijkt hij tevreden met de transitie die hij doormaakt(e). Stap een van de hele overgangsfase: in problematische tijden vond hij toch nog een lichtpunt in de duisternis, namelijk de liefde. Dat is wat de pakkende opener ‘Rising Water’ al meteen duidelijk maakt. De song blijkt de markering van stappen richting een nieuw tijdperk in het leven van James, en de volgende negen songs gaan daar verder op in.

Het grootste argument om te bepleiten waarom We Move bijzonder sterk is, is dat McMorrow op deze plaat zijn persoonlijke problemen echt dúrft te uiten. Zijn eetstoornis wordt aangehaald in het schitterend ingetogen ‘I Lie Awake Every Night’. Zijn niet zwart-witte, maar grijze beeld van menselijk handelen komt naar voren in het fantastisch geproduceerde ‘Evil’. De keuzes en druk die horen bij adolescentie en langzaam volwassen worden herkenbaar neergepend door de Ier die, na zijn Katholieke opvoeding in eigen land, volledig van zijn geloof af was toen hij op eigen benen stond. De boze buitenwereld in de vorm van maatschappij, (opgedrongen) religie, denkbeelden van anderen en politiek speelt een belangrijk rol op We Move: McMorrow laat ons horen hoe hij vooruit gaat en zijn eigen identiteit vormt door een plek te geven aan die boze buitenwereld.

Wie McMorrow overigens nog steeds als ‘folkmuzikant’ bestempelt, mag snel even gaan afdouchen. De sympathieke songsmid leverde eerder een vocale bijdrage op Drakes Views en kwam zo in aanraking met producer Nineteen85, die hem kennis liet maken met hiphop en R&B. McMorrow voegde samen met de producer deze invloeden toe aan zijn eigen geluid, maar dan wel met minimalistische maatstaven. Less Is More, is immers de Nineteen85-mentaliteit. De producties klinken als een perfecte mengeling van McMorrows ingetogen sound en een wat meer dansbaar hiphopgeluid. Er zijn ook wat ‘saaiere’ akoestische songs aanwezig (‘Last Story’, ‘Lost Angles’), maar waar arrangementen minder indrukwekkend zijn, wordt met boodschap gecompenseerd: in ‘Lost Angles’ wordt de luisteraar zelfs direct aangesproken – een unicum voor McMorrow!. ”Don’t let fear control you”, vertelt de hoge mannenstem door de speakers. We Move wordt zo impliciet en expliciet een goede documentatie van en een aansporing tot zelfverzekerdheid, een uitgesproken houding, creativiteit, en bovenal: wanneer het tijd is voor iets nieuws, twijfel niet aan jezelf en neem beslissingen. We Move is het beste wat James Vincent McMorrow tot op de dag van vandaag heeft uitgebracht.

Recensent:Dave Coenen Artiest:James Vincent McMorrow Label:Believe Recordings