Heaven Shall Burn - Wanderer Recensie op Podiuminfo

2016-10-24 Metalcore kent vandaag de dag vele vormen en maten, maar als er één band is die wel heel trouw blijft aan de standaard brul & beuk-formule, dan is dat de Duitse formatie Heaven Shall Burn. Noem ze de AC/DC van de metalcore, noem ze Geer & Goor in een homobar, noem ze het dagelijkse rondje dat je loopt met je hondje; je weet wat je kunt verwachten. Dat was met het laatste album VETO het geval, en dat is met de nieuwe beuker Wanderer niet anders. Er werd weliswaar wat meer dynamiek in het geheel gegooid en die lijn wordt mondjesmaat doorgezet. Desalniettemin, verwacht geen Opeth dan wel Enter Shikari-achtige experimenten.

“He knows that nothing will change until you change yourself, and therefore every revolutionary is a wanderer”. Het is een quote die gedrukt staat in het boekje van de cd en meteen het overheersende idee van de plaat samenvat: tijdens verwarring en zware tijden is het goed om je zo nu en dan te ontdoen van de waanzin om je heen. Weer terug bij af zijn, tot jezelf komen en tot nieuwe perspectieven komen, zodat je er daarna weer vol goede moed tegen aan kunt. Hoewel de bandnaam negatief klinkt, en de muziek agressief, is de boodschap positief: wil je iets veranderen aan de wereld om je heen, begin dan bij jezelf. Iedereen heeft die kracht in zich, en zo niet, dan zullen zij de uitlaatklep zijn voor je negatieve gevoelens.

Kortom, zie dit brute vijftal als de schouder van je moeder, alleen dan met bruut snel gitaarspel, en de bulderende vocalen van Marcus Bisschoff. Vocalen die wederom weinig afwisseling kennen, maar op bijvoorbeeld ‘Prey To God’ ondersteund worden door George Fisher, beter bekend als Corpsegrinder van Cannibal Corpse. Muzikaal hoor je terug dat ze andere dingen uit proberen, zoals in ritmes of intro’s. Toch komt het altijd wel weer neer op de metalcoretrein die als een malle doordendert, hier en daar wat meer aangedikt met melodieuze gitaarlijntjes en solo’s.

Net als op ieder album sinds 2003, hebben ze ook op Wanderer andermans nummer in hun eigen jasje gestoken. Deze keer is het ‘The Cry Of Mankind’ van My Dying Bride geworden, en heeft zanger Tryggvason van Sólstafir zijn melodische vocalen hier ook voor uitgeleend. Wie de originele track niet kent, zal zich bij deze afsluiter hoe dan ook even achter de oren krabben gezien het verschil met de rest van de plaat. Verwacht overigens niet dat je zodoende hiermee weer op adem kan komen, want diezelfde beladenheid van het origineel weten ze te behouden. Populariteit is voor deze Duitsers nooit de drijfveer geweest achter dit soort covers, want ze zijn dan ook eerder als een eerbetoon aan hun eigen favorieten bedoeld. Wie overigens de speciale editie van Wanderer aanschaft, zal verrast worden met een verzamel-cd van al deze covers, genaamd Too Good To Steal From. Heaven Shall Burn doet gewoon goed wat Heaven Shall Burn altijd doet, en daar is niks mis mee.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Heaven Shall Burn Label:Century Media