2016-11-08
Een gortdroge beatbox, goedkope jaren tachtig synth-geluiden en een vette, hoekige baslijn. Je vraagt je even af of je naar een onbekende track van de Beastie Boys zit te luisteren. Maar dan is daar het uit duizenden herkenbare afgeknepen stemgeluid van Johnny Dowd. De als altcountry-folkblues outlaw bekend staande Dowd heeft op zijn nieuwe album Execute American Folklore zijn kleurenpalet uitgebreid met gortdroge hiphop en funk. Op de plaat toont Dowd zich een niet onverdienstelijke rapper. Niet vreemd, want zijn gebruikelijke manier van praatzingen ligt daar niet zo ver vandaan. Dowd (1948), geboren Texaan, verhuist begin jaren zeventig naar het universiteitsstadje Ithaca in de staat New York. Daar begint hij met vriend David Hinkle verhuisbedrijf Zolar Moving Company. Beide verhuizers kunnen hun muzikale ambities kwijt in The Johns en later in Neon Baptist. In 1998 debuteert Dowd als soloartiest in Europa met het album Wrong Side of Memphis, gevolgd door Pictures From Life’s Other Side. Twee albums waarmee Dowd in de VS en Europa een behoorlijke reputatie opbouwt met zijn aan Tom Waits en Captain Beefheart verwante, lo-fi mix van blues, folk en country. En aan dat rijtje van stijlen kan vanaf nu hiphop en funk worden toegevoegd.
Op Execute American Folklore wordt Dowd slechts bijgestaan door zangeres Anna Coogan. David Hinkle is nog wel als producer van de partij. Op de eerste tracks (‘Unease And Deviance’ en ‘3.29.48’) overheersen vooral de hiphopinvloeden. Verderop komen de funkinvloeden meer aan bod. In het venijnig hard funkende nummer ‘Last Laugh’ rekent Dowd op een genadeloze wijze af met zijn gokkende en grotendeels afwezige vader: “I Went Out On A Tree Lamp - You Laughed To See Me Fall - But Now You’re Disappearin’ - I’m Still Up Here Standing Tall - So When You See Me Comin’ - You’d Better Walk Away - One Thing Is For Certain - This Dog’s Gonna Have It’s Day” . Het nummer draagt hij dan ook op aan zijn moeder. De opgewekte uptempo funk van ‘Whiskey Ate My Brain’, met de regels “Cancer Ate My Liver”, “Coke Ate My Nose”, doet denken aan ‘Overpowered By Funk’, een funkuitstapje van The Clash. En ‘Rhumba In The Park’ zou met zijn eenvoudige ritmeboxdeuntje en onvast stemgeluid niet misstaan op een album van Meindert Talma. Afsluiter ‘A World Without Me’ is een vrije interpretatie van de Richard Berry-klassieker ‘Louie Louie’: “Johnny, Johnny, We Gotta Go”. Zonder vermelding van de credits overigens.
Hoewel het album een hiphop- en funkuitstapje is, draagt het toch het onmiskenbare stempel van Dowd. De tot op het bot gestripte liedjes, het snerpende en onvaste stemgeluid, de messcherpe observaties in de teksten en de overstuurde (blues)gitaar behoren tot de handelskenmerken van Johnny Dowd. Na elke draaibeurt ga je meer van dit album houden. Mocht de grote doorbraak er met deze plaat niet inzitten (en die kans is zeker aanwezig!), dan kunnen Johnny Dowd en zijn vaste maatje David Hinkle zich weer fulltime storten op hun verhuisbedrijf Zolar Moving Company: “Ithaca’s Premier Local Moving Company!”.
.jpg)
Itchy Teeth - Itchy TeethDe Britse indierockband Itchy Teeth bracht in 2015 twee nummers uit, waarmee...
.jpg)
MNDSGN - Bodywash Genie of charlatan, wil de echte Ringgo Ancheta opstaan? Ancheta, opereert al...