2016-11-03
Het Engelse Slow Clubbrengt met One Day All This Won’t Matter Anymore alweer de vierde plaat in haar tienjarig bestaan uit. Het duo bestaande uit de multi-instrumentalisten Charles Watson en Rebecca Taylor wordt ditmaal bijgestaan door de huisband van producent Matthew E. White in de Spacebombs Studio’s in Richmond, Virginia. Net als op voorganger Complete Surrender slaat Slow Club ook op dit nieuwe album weer een andere weg in. Ditmaal wordt aan de folkrock de nodige hoeveelheid country en blues toegevoegd en zijn zelfs disco en gospelinvloeden hoorbaar. Daarnaast bevat de plaat ook weer de nodige soulelementen.
De nummers hebben allemaal een overwegend midtempo karakter, waardoor er bij eerste beluistering niet direct liedjes uitspringen die als hoogtepunt zijn te betitelen. Toch bevat ook dit album weer een aantal parels, waarbij de schoonheid ditmaal vooral in de subtiliteit van de instrumentale begeleiding in combinatie met de zang is verscholen. Eén van de hoogtepunten is het dreigende openingsnummer ‘Where The Lights Get Lost’ dat begint met een Twin Peak-achtige gitaarintro en eindigt met een gospelkoortje. Daarnaast springen bij nadere beluistering ook het luchtige ‘Give Me Some Peace’, het zeer intens gezongen ‘The Jinx’ en het duistere titelnummer ‘One Day All Of This Won’t Matter Anymore’, dat is verpakt als een bonus in ‘Let The Blade Do The Work’ er uit. In een enkel geval vullen de muzikale begeleiding en de zang elkaar niet goed aan, zoals in het kabbelende ‘Silver Morning’.
De melancholische teksten gaan ook ditmaal voornamelijk over liefde en liefdesverdriet. De teksten van Rebecca zijn erg openhartig en regelmatig blijkt dat ze zich in relaties niet echt als een lieverdje heeft gedragen. Ten opzichte van eerdere albums neemt de zangeres overigens meer liedjes voor haar rekening, wat zeer goed uitpakt doordat haar stem intenser en krachtiger klinkt dan die van collega Charles. Dit komt onder andere in de countryliedjes ‘In Waves’ en ‘Champion’ zeer goed tot zijn recht, waarbij de band overigens regelmatig aan The Common Linnets doet denken. Daarnaast is er iets minder sprake van samenhang, of valt die samenzang soms minder op door de meer rauwe productie.
One Day All Of This Won’t Matter Anymore is een warme plaat die gemakkelijk in het gehoor ligt en die bij eerste beluistering wat lijkt voort te kabbelen, maar waarbij het venijn vooral in de melancholische en soms sombere teksten zit. Slow Club toont opnieuw aan heel veel in zijn mars te hebben en moeiteloos om te kunnen schakelen tussen de diverse muziekstijlen.
.jpg)
Solace I Guess - Updiggin` Solace I Guess is een pseudoniem van Anne van Slageren. Updiggin’ is...
.jpg)
Cass McCombs - Mangy Love Cass McCombs is een Amerikaanse singer-songwriter die in 2003 debuteerde...