Bij de eerste tracks valt op hoe los de muziek gespeeld is. Het is niet strak en qua uitvoering mist het een zekere bezieling. In de titeltrack wordt er gezongen ”rock your hips” en ”swing a bit”. Als luisteraar krijg je een soort plaatsvervangende schaamte, want het wordt op zo’n theatrale manier gezongen dat je eigenlijk helemaal geen zin meer hebt om te dansen op de muziek. De intro van ‘Come On’ is een gitaarpartij die eerder vals dan opwekkend klinkt. De toon wordt er niet beter op, bij ‘Face To Face’ horen we gortdroge opmerkingen als “Huh, you call me a drunk you silly white clown” gevolgd door ”well I noticed her shopping and you can find her downtown”. Wacht, was je niet net boos?
Het gevolg is dat het verhaal vermoeiend wordt om naar te luisteren. Aanvankelijk klinkt het als een bijzonder verhaal waar je graag van wilt weten hoe het eindigt. Het mag best wat puntiger, een goede scheut voelbare woede is best op zijn plaats. Het lijkt alsof er bewust gekozen is om het op deze manier te presenteren, wat zowel de muziek als het verhalende aspect schaadt. De mengelmoes van reggaeklanken en zompige poprock zal niet zo snel zieltjes winnen. Laten we hopen dat dit tijdens de voorstellingen een stuk beter uit de verf komt. Volgende keer een iets minder ambitieus project?
Elysian Gates - CrossroadsQuizvraag: Welke bands of artiesten afkomstig uit Luxemburg kent u? Wedden...
Slow Club - One Day All Of This Won`t Matter Any More Het Engelse Slow Club brengt met One Day All This Won’t Matter Anymore...