Periphery - Periphery III: Select Difficulty Recensie op Podiuminfo

2016-11-07 Periphery is nauwelijks nog weg te denken uit het muzikale landschap. Hoewel de band uit Washington D.C. altijd al stevig aan de extreme metalboom heeft gerammeld, lijkt het begrip progressief toch steeds meer op de achtergrond te raken. Op Periphery III: Select Difficulty duelleren beenharde riffs en verbijsterend inventieve progrockpassages op het scherpst van de snede. Dat daarbij zanger Spencer Sotelo telkens maar weer de juiste toon weet te vinden is ook knap.

Dat de maaltijd die Periphery ons voorzet zwaar op de maag ligt is natuurlijk geen verrassing. Meer dan een uur lang brute math-riffs, jazzy passages, rauwe screams, tegendraadse ritmes en symfonische stukjes voor je kiezen krijgen is soms meer dan een mens kan verdragen. Maar dan begint langzaam alles op zijn plaats te vallen en ontvouwt zich wederom een prachtig album. Tjonge, waar haalt die Misha Mansoor met zijn mannen telkens maar weer die inspiratie vandaan?!

Waar je wel altijd weer even aan moet wennen is de cleane emo-stem van Spencer Sotelo, maar het is nu eenmaal onderdeel van de muziek van de zes Amerikanen die in geen enkel hokje is te plaatsen, hoewel de referenties naar nu-metal soms wel erg sterk aanwezig zijn. Zo bevat afsluiter ‘Lune’ een dwingend refrein dat zomaar uit de keuken van Linkin Park had kunnen komen. Daarnaast is ‘Catch Fire’ een vrij eenvoudig poprockliedje met zelfs enige hitpotentie. Vooral op het eerste deel van de plaat staan daar loodzware songs tegenover, die riffs bevatten die rechtstreeks van Meshuggah lijken geïmporteerd. Zo zijn bijvoorbeeld de riffs van opener ‘The Price Is Wrong’ bruut, en machinaal en ploegt Periphery zich hiermee een oorsmeer verpulverende weg in uw gehoorgang. Ook de tweede song ‘Motormouth’ is beenhard en strak als een eendenreet. Diegenen die echter al gelijk willen afhaken omdat dit weinig tot niets met progmetal van doen heeft, moeten toch gewoon even manmoedig doorluisteren, zodat zij vanzelf bij de wat meer progressieve nummers terecht komen. Die strakke riffs hoor je natuurlijk wel overal terug, maar de lange afwisselende songs ‘Absolomb’ , ‘Habitual Line-Steper’ en ‘Marigold’ zijn wondermooie symfonisch werkjes die juist door die snoeiharde riffs pittig gekruid blijven.

Zo is er eigenlijk wel voor ieder wat wils te vinden op Periphery II: Select Difficulty. Het is een album van een band die zich niets aantrekt van genres en hokjes, en juist daardoor telkens weer een uniek geluid weet te creëren en dat alleen al is razend knap. Dat daarbij de balans steeds meer uitvalt richting liedjes met kop en staart is ook mooi meegenomen.

Recensent:Jan Didden Artiest:Periphery Label:Century Media