Na de eerste noten valt op hoe zeer het doet denken aan Edge Of Sanity. Bij opener ‘Wake Of Infinity’ is het gelijk raak. De rauwe grunts zijn zo scherp geproduceerd dat je je gaat afvragen waarom niet elke metalband dit soort vocalen gebruiken. In vergelijking klinken de cleane vocalen wat saai, maar an sich is er weinig mee aan de hand. Qua stijl is er veel te beleven, zo horen we naast de overduidelijke deathmetalinvloed ook power metal (‘Divinity’) en progressieve invloeden (‘God Of Ruin’).
Eerlijk is eerlijk, de productie is belachelijk strak. Dat is de voornaamste reden waarom deze plaat het luisteren waard is. Het is duidelijk dat Dan Swanö zijn jarenlange ervaring heeft kunnen toepassen op zijn eigen werk. Het doet denken aan zijn vroege werk, maar brengt tegelijkertijd net wat extra’s met zich mee en dat zit hem voornamelijk in de productie. Een track als ‘Marionette’ is bijna een hedendaags meesterwerk. De cleane vocalen en de kalme gitaarriff zetten je aanvankelijk op een verkeerd been. Het is zo sereen dat de brute grunt van het refrein keihard inslaat. Prachtig.
The Northern Sanctuary is groots, proggy en bombastisch. Dan Swanö laat zich van zijn beste kant zien. Het is een zichtbare verbetering op de vorige Witherscape plaat. Maar laten we de titeltrack ‘The Northern Sanctuary’ niet vergeten. Met dertien minuten komt er een hoop voorbij vliegen. Dit progressieve stuk kan makkelijk concurreren met stukken van Mikael Åkerfeldt (Opeth) en Steven Wilson. Dit album laat zien dat Dan Swanö beter zelf muziek kan blijven maken, want een meesterwerk als Crimson (1996) is al zo lang geleden.
Nosound - ScintlllaWanneer je aan je vijfde album toe bent, na tien jaar muziek maken met...
Periphery - Periphery III: Select Difficulty Periphery is nauwelijks nog weg te denken uit het muzikale landschap....