2016-11-25
Part Time Spies, het tweede album van het Bristolse vijftal The Ramona Flowers, doet geen moeite om nieuwe fans binnen te halen. Zoveel wordt al snel duidelijk als de stadionklare, bombastische electropop van ‘Dirty World’ door de speakers heen glittert in obsceen roze geluidsgolven. Ten opzichte van debuutalbum Brighter is de stem van zanger Steve Bird niet minder zeikerig geworden en probeert hij ook niet minder op Bono te lijken. Maar toch. Op momenten weet de band een schier perfecte mix van poppy kitsch en electrorock neer te zetten die het zelfs voor de meest cynische criticus onmogelijk maakt niet met de muziek mee te knikken. Qua sound ligt Part Time Spies dicht in de buurt van de groep ambitieuze electropopbands die begin deze eeuw zichzelf flink in de spotlight speelde. Passion Pit, Phoenix, Hot Chip en hun depressieve broertje White Lies hebben allemaal hun overeenkomsten met The Ramona Flowers. Niet vreemd ook aangezien het album mede geproduceerd is door Chris Zane, een producer die al zijn hele carrière electropopbands in een radioformat probeert te duwen. Onder zijn begeleiding heeft de band een aantal sterke singles op het album kunnen krijgen, waaronder opener ‘Dirty World’, ‘Run Like Lola’ en ‘Designer Life’. Deze nummers glinsteren aan alle kanten maar verhalen in de teksten over persoonlijke tragedies en depressies. Als Tarantino ooit een film maakt die zich afspeelt in de ‘80s misstaan deze nummers niet op de soundtrack.
Helaas geldt dit niet voor alle nummers. Sterker nog, zeker de helft van de nummers op Part Time Spies zijn te gezapig voor hun eigen goed en vervallen in aanstellerig gezemel van het soort waar The Ramona Flowers zich op hun debuutalbum ook al meerdere keren schuldig aan maakte. Nummers als ‘My Weirdo’ en ‘Start To Rust’ zijn even bombastisch en zoet als de rest van de plaat, maar zijn compleet vergeven van elke vorm van de melodische kwaliteiten die nummers als ‘Run Like Lola’ wel laten werken. Op deze momenten is het album ineens een hele kluif om naar te luisteren en verliest het de goodwill van de eerdergenoemde tracks die wel werken alweer snel. The Ramona Flowers, een naam die ironisch genoeg uit een comic komt waarbij de hoofdpersoon een enorme hekel zou hebben aan het zoete geluid van de band, weet de tegenstrijdigheden in het geluid dus even vaak in zijn voordeel als in zijn nadeel te gebruiken. Dan kom je bij elkaar uit op een krappe voldoende.
.jpg)
Scenic Route to Alaska - Long Walk HomeHet Canadase trio Scenic Route To Alaska bracht onlangs alweer hun vierde...
Abraham Sarache - The Gardener ‘When I was 15 years old I decided to learn how to play the electric guitar...