2016-11-20
Amper anderhalf jaar na je debuutalbum al met nummer twee op de proppen komen: het Londonse Boxed In draait er zijn hand niet voor om. Het is overduidelijk waar frontman Oli Bayston de mosterd vandaan haalt. LCD Soundsystem, Jagwar Ma, New Order, de latere Bloc Party platen: ze komen allemaal onbewust in het hoofd van de luisteraar langs.Gelukkig heeft de band uit al die invloeden wel een duidelijk eigen geluid weten te destilleren. Melt levert goed uitgewerkte, lome popdeuntjes met diepe baslijnen. Voeg daar een dosis goed ingezette synthesizer, dan wel piano en stevige drums aan toe, en het levert een album op dat consistent lekker in het gehoor ligt. De nummers zijn mede door de positieve sfeer die de plaat uitstraalt vrijwel zonder uitzondering catchy en dansbaar.
Neem bijvoorbeeld ‘Shadowboxing’, dat op Bloc Party’s A Weekend In The City niet uit de toon was gevallen: een heerlijke loom gezongen track die gedragen wordt door een stevige baslijn, stevige drums en fijne gitaarlicks. Bovendien is er als kers op de taart een pittige gitaarsolo waarmee het nummer zich definitief distantieert van zijn dancewortels en waardoor het nummer naar een hoger niveau wordt getild. Of luister naar ‘Underbelly’, dat kaal en leeg begint, om op weg naar een climax langzaam ingekleurd te worden met instrumenten, en het daarna aandurft om met een break te komen die door de pompende toms en donkere bas niet had misstaan in een shoegazetrack.
Muzikaal is er weinig aan te merken op Melt, maar productietechnisch laat Bayston nog wel eens wat steekjes vallen. Af en toe horen we vreemde geluiden die niet goed in de nummers passen, zoals de oriëntaals klinkende break in ‘Jist’ en de bliepende synthesizer in ‘Black Prism’. Ook lijken de sporen soms niet helemaal goed op elkaar aan te sluiten, zoals bijvoorbeeld bij de bas in ‘London Lights’ het geval is. Belangrijker is echter dat sommige ideeën te lang worden doorgevoerd, terwijl anderen juist te vroeg worden afgekapt. Zo doet titelnummer Melt er veel te lang over om interessant te worden, en wordt in ‘Underbelly’ juist een lekker op gang komende synthesizer meteen ruw de kop ingedrukt.
Niettemin is Melt een uitstekende plaat die muzikaal goed in elkaar steekt, catchy is en die direct uitnodigt tot vaker luisteren. Doordat de band het aandurft om de danceinvloeden bij vlagen te laten voor wat ze zijn en in plaats daarvan invloeden vanuit andere genres toelaat, is er bovendien voldoende variatie voorhanden om constant fris te blijven klinken. Al mag album nummer drie wat langer dan anderhalf jaar op zich laten wachten zodat de productie ook af aanvoelt.
.jpg)
Royce - Embrace Yourself ”Open Your Eyes!” brult Tim Hasselman door de speakers op het...
.jpg)
iET - Clarity iET is het alias van Lisa van Viegen, een Rotterdamse multi-instrumentalist...