2016-10-31
Het is een herkenbaar en frustrerend fenomeen onder mensen die veel whatsappen tegenwoordig. Sterker nog, iedereen. Je stuurt een zeer uitgebreid berichtje naar iemand waar je veel tijd en moeite in stopt, en het enige wat je vervolgens terugkrijgt is een “k”. Een “k” van “oké”, een “k” van “ik ga volledig akkoord met datgene wat je zojuist tegenover mij hebt geëtaleerd, maar ik hou me verder in om me hier verder uitgebreid over uit te laten dan wel desgewenst te antwoorden”. Dat lijkt in eerste instantie het geval met de Belgische band met de naam The K. en de release van hun tweede album genaamd Burning Pattern Etiquette. De bandnaam zelf geeft veelal een houding van “oké, laten we eens luisteren wat deze band te bieden heeft”, en het moet gezegd worden: het moet ook allemaal even bezinken en op zijn plaats vallen. Plaats om daar meteen enthousiast op te reageren is er dan ook nog niet. Qua genre is het te typeren als noiserock dan wel postpunk, kort samengevat noisepunk. Hierbij laten ze zich inspireren door bands als Pissed Jeans, The Jesus Lizard en Fugazi, maar laat je echter niet misleiden, want zoals ze zelf aangeven: “The K. duldt geen hipsters misters!”. Ze zijn doordrenkt van pis en punk en je vriendin hoeft ook absoluut voorlopig nog niet te hopen op zoete ballades van dit jolige trio. In 2011 wonnen ze een groots Belgische muziekwedstrijd genaamd Concours Circuit, waarna al gauw hun debuutalbum My Flesh Reveals Millions Of Souls uitkwam.
Opener ‘Intrusive Behaviour’ knalt er meteen goed op, maar is misleidend voor wat de rest te bieden heeft qua tempo waarmee het zich afspeelt. Het is dan zodoende ook de wat meer radiorockvriendelijke plaat zogezegd. ‘Flatter Me (Caress Me Too)’ tapt dan weer van een duisterder toontje, met een melodramatisch basloopje en dreigende melodietjes. Dit soort basloopjes en melodietjes vormen het geluid van The K., die zich veel blijven herhalen en zo telkens aan impact winnen. Het brengt een ongemakkelijk gevoel naar boven, maar het klopt wel. Dit wordt door gezet tot op ‘Mermaid In Venice’, waarna er wat steviger gitaarwerk aan te pas komt vanaf ‘Sleeper Hold’. Er kan zelfs zo waar geheadbanged worden tijdens ‘20’’ of Discipline’, wat een haast Led Zeppelin-achtig gitaarloopje kent. Punkroots worden geëerd in ‘Priggish’.
‘Bland Young Man’ onderscheidt zich daarentegen weer door het meeslepende gevoel waarmee het zich voort sleept. Een dreigende climax wordt bereikt met afsluiter ‘Pink Hiss’. Vocaal en muzikaal is het verre van mooi en wordt er ver buiten de lijntjes gekleurd, maar dat zorgt er in ieder geval voor dat het na enkele luisterbeurten meer in je los zal maken dan enkel een “k”. Burning Pattern Etiquette fascineert, laat je ongemakkelijk voelen, maar dan wel weer op een behaaglijke manier.
.jpg)
Clipping. - Splendor & MiseryZeg je experimentele, donkere hiphop, dan is er een dikke kans dat Death...
.jpg)
Sleepers' Reign - King Into Delight Vier jaar zat er voor het Belgische Sleepers’ Reign tussen het winnen van...