Op het eerste gezicht is de muziek van Kishi Bashi als een stuiterbal die van een helling afgaat: waar een nummer begint als een Fleet Foxes-ballad, kan het twee minuten laten overgaan in een vrolijkheid en springerigheid die niet onderdoet voor Mika en de Scissor Sisters. In sommige nummers is de overgang zo groot, dat je de neiging krijgt om te vragen of het eigenlijk wel goed met hem gaat. Zijn hoge stem en springerige muziek spreken dan ook niet altijd meteen aan. Vooral wanneer het op de achtergrond aanstaat, klinken vooral de drukke en onrustige tonen door, maar wanneer eenmaal de tijd genomen wordt om er beter naar te luisteren, wordt alles wat begrijpelijker en krijgt de plaat vorm. Het werk valt te categoriseren onder elektronische indiepop, maar dan wel heel experimenteel en eigenzinnig. Zo begint ‘Say Yeah’ met donkere violen die steeds sneller en lichter worden, waarbij Kishi Bashi met zijn stem een haast Keltische melodie aanneemt, om vervolgens te vervallen in een disco-achtig couplet, dat weer overvloeit in een bridge die meer weg heeft van een jaren ’80 synthesizersplaat. Echter, het daarop volgende ‘Why Don’t You Answer Me?’ begint juist weer rustig met een ontspannen pianomotief, waar omheen wordt gebouwd. Daar tegenover staat vervolgens weer het afsluitende nummer ‘Ode To My Next Life’, dat met een beat die geklapt wordt, een speels en vrolijk element heeft, iets dat niet veel terug komt op de rest van de plaat.
Kishi Bashi heeft met ‘Sonderlust’ opnieuw een plaat gemaakt die niet te vergelijken is met anderen. Zijn stijl is niet toegankelijk en spreekt je aan of niet, maar het is hoe dan ook bijzonder.
Peter Broderick - PartnersMet een waslijst aan samenwerkingen en eigen materiaal, heeft Peter...
Resina - Resina Als onderdeel van een theatervoorstelling kom je regelmatig in aanraking met...