2007-02-24
In thuisland Amerika zijn de heren van Fall Out Boy al een gevestigde naam. Men sleepte daar ook al heel wat prijzen in de wacht. In Europa zijn ze bij het grote publiek nog niet zo bekend, maar daar moet met Infinity On High verandering in komen. Als voorloper op dit album, bracht men de single ‘This Ain’t A Scene, It’s A Arms Race’ uit. Deze single bestormt nu ook in Nederland de hitlijsten en dat is niet geheel onterecht. ‘This Ain’t A Scene’ is een lekker nummer met een opzwepend meestamp refrein en een ietwat cynische tekst. In deze tekst lijkt men de hak te zetten met de zogenoemde muziekscène. Met Infinity On High slaat Fall Out Boy toch een wat andere weg in. De typische punkrock van de vorige albums is voor een deel vaarwel gezegd. Dit lijkt mede tot stand gekomen door het aantrekken van R&B producer Babyface. Het geluid is meer divers en Fall Out Boy laat horen een veelzijdige band te zijn. De invloed van Babyface is op sommige momenten expliciet te horen, zoals op opener ‘Thriller’ (ft. Hiphopgrootheid Jay Z). Een redelijk bombastisch en pretentieus begin zet meteen de toon. Opzwellend geluid, waarop daarna al schreeuwend het nummer wordt ingeluid. Het is die bravoure, die niet vreemd is voor een R&B/hiphop producer als Babyface.
De pretenties die in het eerste nummer worden neergezet, worden vervolgens niet overal waargemaakt. De bravoure uit het eerste nummer blijkt geen dwarsdoorsnede van het hele album. De nummers zijn zelfs zeer divers. Het palet loopt van metal georiënteerde nummers als ‘The Carpal Tunnel Of Love’ tot redelijk zoetgevooisde en rustige nummers als ‘Golden’. De ene keer doet Fall Out Boy denken aan de Amerikaanse collega’s van Linkin’ Park en een andere keer refereert de muziek weer meer aan een band als Panic! At The Disco.
Het probleem met dit album is, is dat het niet echt een eigen smoel heeft. Het is geen geheel, het zijn allemaal losse nummers, die zo het lijkt als toevallig op een zelfde album zijn terecht gekomen. Op zich is niets mis met deze aanpak, maar het gaat ten koste van een duidelijk eigen geluid. Het voordeel voor Fall Out Boy is dat ze zich zodoende niet in een hokje laten plaatsen. Ook op de kwaliteit van de nummers is niets aan te merken. Er staan nog genoeg nummers op met hitpotentie. Muzikaal en productioneel is het allemaal dik in orde, maar als totale album bezien, ontbreekt er een duidelijke rode draad.
Klaxons - Myths of the Near FutureMomenteel lijkt er niet heel veel nodig om als bandje vanuit het Britse...
Coparck - The 3rd Album, A Work of Fiction? De krantenkoppen van vandaag brengen bijzonder nieuws, want Coparck heeft...