God Damn - Everything Ever Recensie op Podiuminfo

2016-11-01 Slipknot heeft negen man nodig om een volledig album te produceren en een show neer te zetten, producers en dergelijke niet meegeteld. Dragonforce weet te overdonderen met een vol metalgeluid met zes bandleden. God Damn heeft dit soort toeters en bellen niet nodig. Zij weten met twee man prima te overtuigen en een stevige wand met alternatieve gitaarmuziek neer te zetten. Dit lieten ze al blijken op hun debuut Vultures. Vergelijkingen met Nirvana, Royal Blood, White Stripes en consorten werden gemakkelijk gemaakt, maar al deze vergelijkingen zijn niet genoeg om de essentie van God Damn te vatten. Ze weten een dynamiek neer te zetten die je meermaals laat afvragen of ze hier niet stiekem toch een voltallige band ter beschikking hebben gehad. Met slechts drums en gitaar bestrijken ze met gemak genres als punk, metal en grunge, waarbij de laatste het meeste voor de hand liggend is. Het tweetal doet echter lekker wat het zelf wil en dat is iets wat overduidelijk op de nieuwe plaat Everything Ever te horen is.

Deze nieuwe release klinkt een heel stuk meer radiovriendelijk, voor zover radiovriendelijk van toepassing kan zijn op God Damn. Het ligt allemaal wat gemakkelijker in het gehoor, kent minder spastische uitspattingen en het brede straatje aan genres waar ze inspiratie uit putten is wat minder breed geworden. Kortom, er is een consistente sound te bespeuren hier. Dat neemt niet weg dat de gitaren nog steeds overstuurd klinken, dat zanger Thom Edward nog steeds wat uit toon kan klinken en dat de drumpartijen niet altijd netjes binnen de lijntjes kleuren. Dat is de charme van God Damn op Everything Ever; ze behouden een mate van rauwheid, zonder toegankelijkheid te verliezen, en dat volledig in dienst van het liedje.

Drummer Ash Weaver geeft zelf te kennen:“We’ve really moved things forward. It’s a lot more direct, and there’s a lot more tunes on it, proper songs I am proud of. These are the best songs we’ve written so far.” De liedjes zijn meer compleet, met een duidelijk begin en eind. Variërend van ‘Sing This’ met een onmiskenbare ”sha-la-la-la” wat het live goed zal doen, tot het 90’s Britpoppy ‘Oh No’, of robotrock à la Queens Of The Stone Age tijdens ‘Six Wires’ en zelfs het meeslepende ‘I’ll Bury You’. Deze verdiend overigens een extra benoeming gezien de vocale elasticiteit van zanger en gitarist Edward op deze track, die zelfs wat on-God Damn’s klinkt.

Hoe vreemd het ook klinkt, met Everything Ever heeft het duo zijn eigen horizon verbreedt door deze juist wat in te perken. De pit en vuurkracht is er nog steeds met bijvoorbeeld ‘Ghost’, ‘Fake Prison’ of ‘It Bites’, maar ze laten horen dat het allemaal niet per sé pittig hoeft te zijn om het over te laten komen. Afsluiter ‘Easily Misbled’ is zelfs akoestisch en doet sterk denken aan Alex Turner van Arctic Monkeys. Zelfs met iets minder scherpe hoektanden bijt God Damn zich vast in je gehoor.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:God Damn Label:One Little Indian Ltd