2016-12-12
De toehoorder weet wat-ie krijgt als het voorgeschotelde album The Shape Of Drums To Come heet. En Davide Compagnoni levert op zijn plaat. Onder de naam Khompa maakt de Italiaan – voor zover bekend, de man is nogal schimmig op zijn officiële uitingen over zijn herkomst – in zijn eentje op drums geënte beukende muziek.Ja, in zijn eentje. Dat las u goed. Compagnoni heeft lang zitten puzzelen hoe hij dat kon doen, sparde met allerlei muziekanten over welke hulpstukken te gebruiken om als drummer toch als een hele band te klinken en kwam met technisch vernuftige tools een heel eind. Sterker nog, het hele gebeuren is live uit te voeren voor de drummer en dus ook zo opgenomen. Met allerlei triggertjes gaat de boel aan en uit als Khompa aftikt en zo klink het ook op de plaat.
De boel die aangaat is overigens een hoop elektronica. Scherp, soms beukend en raggend en uiteindelijk nogal veel voor het gehoor. Khompa kan indrukwekkend drummen, maar heeft er bewust voor gekozen er een nogal razend geheel van te maken. Dat betekent dat een huiskamer-luistersessie nogal uitputtend kan zijn. ‘The Shape’ bijvoorbeeld, nummer drie van de acht tracks op de plaat, mag dan een klein intermezzo hebben met wat meer funky beats, maar is toch vooral een georganiseerde chaos die je even te veel kan worden.
Ander klein issue: de tracks lijken allemaal nogal op elkaar. Natuurlijk, er gebeurt van alles en er is heus vel gevarieerd, maar het principe blijft vaak toch hetzelfde. Beuken, de drums leiden en liggen bovenop in de mix. Ook de opbouw van de liedjes is vaak hetzelfde: veel geluid, her en der een hick-up en een soort fade naar het einde. Verrassend is dan ook dat er op ‘Upside-Down-World’ ineens Japanse gastvocalen over een meer hiphop-geënte ondergrond rennen. Een slimme plaatbreker, waarmee Khompa punten scoort.
En ook sluitstuk ‘Wrong Time, Wrong Place’ is een gouden vondst. Met meer rust, dreiging en diepte krijgt de luisteraar een waardig uitzwaaimomentje. Want al met al is The Shape Of Drums To Come toch best zware kost, die live vermoedelijk beter uit de (opzwepende) verf komt dan op een plaat. Vandaar ook de gemiddelde waardering: dit is een live-product dat bedacht is door een muzikaal zeer intelligente man met een wat eigenzinnige smaak. Via de speakers komt zijn idee toch wat minder uit de verf.
.jpg)
Jenny Hval - Blood Bitch “What’s this album about, Jenny?” , klinkt het aan het begin van ‘The Great...
.jpg)
God Damn - Everything Ever Slipknot heeft negen man nodig om een volledig album te produceren en een...