2016-10-17
“What’s this album about, Jenny?”, klinkt het aan het begin van ‘The Great Undressing’. Het is een album over vampiers, luidt het antwoord van Jenny Hval. De maakster kan het weten, maar tegelijkertijd is de verbaasde reactie van de vraagsteller op Hvals statement treffend. Blood Bitch is namelijk een ontzettend rijk werk, zowel qua teksten als muziek. De Noorse komt uiterst direct uit de hoek, om even later een grote hoeveelheid vragen op te werpen. Ze is scherper, venijniger en fascinerender dan ooit. Hvals bekende interesse in psychoanalyse en gender studies deed op voorhand al vermoeden dat Blood Bitch over meer dan enkel vampieren zou gaan. In een deel van haar teksten lijkt het er sterk op dat ze zichzelf analyseert. Aan het einde van het ‘spoken word’ nummer ‘Untamed Region’ zegt ze: “I have big dreams. And blood powers. My own art history. My combined failures.”
Nummers als deze, waarin het zwaartepunt nadrukkelijk bij de tekst ligt, gaan vergezeld van muzikaal meer uitdagende momenten. In het eerder genoemde ‘The Great Undressing’ wisselen uitgesponnen synths en een rave-achtig elektronicalijntje elkaar af. Ondanks de vaak diepe gedachten die Hval deelt, klinkt haar stem vederlicht. De tegenstellingen in de muzikale keuzes zijn als het ware het spiegelbeeld van de thematische diversiteit.
Hval bezingt op Blood Bitch het (of misschien wel haar) leven, en daar horen ook momenten van angst, pijn en radeloosheid bij. ‘In The Red’ is zo’n donker moment. Een lange zoemende toon gaat gepaard met indringend gehijg, toewerkend naar de enige woorden uit het nummer: “It hurts… everywhere.” Nog intensiever is ‘The Plague’, dat in de eerste minuten nerveuze ritmes, uitingen van Hval over onzekerheid en een ietwat horrorachtige synthlijn kent, om daarna in totale chaos te verzanden met een soort eurodance-intermezzo, wanhopige kreten en moeilijk verstaanbare flarden tekst. Het is menens hier.
In de continue stroom van vragen die je als luisteraar over je heen krijgt, is er één in het vooral heel mooi klinkende ‘Conceptual Romance’ die, samen met Hvals eigen antwoord, hoopvol stemt: “What can I say? I don’t know who I am, but I’m working on it.” Het maakt benieuwd naar wat deze intrigerende artieste nog allemaal voor ons in petto heeft.
.jpg)
Blonde Redhead - Masculin FémininMooi hoor, lang blond haar dat in het juiste licht een rode gloed heeft. Het...
Khompa - The Shape Of Drums To Come De toehoorder weet wat-ie krijgt als het voorgeschotelde album The Shape Of...