2016-11-15
Het is er toch nog relatief snel van gekomen, een derde studioalbum van het Amerikaanse Warpaint. Begin 2015 stelden de dames immers nog dat ze liever ouderwets af en toe een single uit wilde brengen, en vrij snel daarna ontsponnen zich bovendien allerlei soloprojecten. Met name dat laatste is interessant, want hoeveel invloed hebben deze uitstapjes gehad op het vertrouwde Warpaint geluid? Immers, we hebben het hier over één van die bands met een direct herkenbare smoel: staccato gitaren, stevige donkere bassen en ingewikkelde en gevarieerde drumpatronen met dromerige, gelaagde vocalen er overheen. Bovendien werd het experiment nooit geschuwd, wat er toe leidde dat de songstructuren zelden de klassieke schema’s volgden. Welnu: de eigen stijl is er nog op Heads Up. Af en toe. Dat zijn de momenten waarop de band op zijn best is. De kwaliteit van de nummers waarop de band de lome basritmes en bezwerende zang de voorkeur geeft staat nog steeds fier overeind. Zo is de beklemmende sfeer die opener ‘Whiteout’ oproept meteen raak. Dat komt grotendeels doordat de band als geen ander de bij vlagen ingewikkelde drumritmes weet te verbinden met makkelijk in het gehoor liggende baslijnen. Als er in de eigen, stevige stijl geëxperimenteerd wordt pakt dat bovendien goed uit: de gitaren worden bijvoorbeeld vaak vervangen door elektronica (zoals in ‘By Your Side’) zonder dat het iets afdoet aan de kwaliteit van het nummer.
Daar tegenover staat een rits vrij toegankelijke, opgetogen popliedjes die het ene oor in gaan en het andere uit. Neem bijvoorbeeld de single ‘New Song’, een nummer dat lichtvoetig en optimistisch klinkt, een standaard opbouw heeft en door de prominente synthesizer wel heel radiovriendelijk overkomt. Voor een serieuze band als Warpaint is zo’n niemendalletje gewoon niet goed genoeg en lijkt het vooral geschreven te zijn met oog op de hitlijsten. ‘New Song’ is helaas niet het enige voorbeeld: zo horen we op ‘Don’t Let Go’ we een zielloze gitaarriff, dito zang en zelfs koortjes, en moet de luisteraar op ‘So Good‘ notabene gescratch uitzitten voordat hij bij de experimentele, op elektronica gestoelde outro aankomt. Tekenend is dat de drums in al deze nummers van het moeilijkheidsniveau The Ramones zijn. Al had die band tenminste nog pit, iets dat Warpaint helaas mist op het moment dat ze de popkant op gaan.
Dat alles maakt van Heads Up een lastige plaat om te beoordelen. Doen de dames waar ze goed in zijn, dan leveren ze absolute kwaliteit. Dromerig, bezwerend, opzwepend: het grootste deel van het album staat als een huis. Er staan echter ook enkele fikse misperen op die simpelweg niet passen bij de stijl van de band. Misschien was het toch niet zo’n slecht idee om die nummers als singles uit te brengen. Dan had het stevigere, minder toegankelijke werk bewaard kunnen worden voor een kwalitatief beter studioalbum.
Crystal Castles - AmnestyNa drie naar zichzelf genoemde albums is het op het vierde album van het...
Taxidermist - Mean Machine Het Nijmeegse rockcollectief Taxidermist is aan een nieuw tijdperk...