2016-10-21
Na drie naar zichzelf genoemde albums is het op het vierde album van het Canadese duo Crystal Castles tijd voor een koerswijziging. Maar dan geen koerswijziging op muzikaal gebied. De typerende mix van rave, synthpop en techno die het duo al drie albums lang doortrok is hetzelfde gebleven. Nee, het is de samenstelling van de band die is veranderd. Zangeres Alice Glass verliet de groep en werd vervangen door Edith Frances. Die breuk ging niet zonder horten of stoten. Het is alsof de titel van deze nieuwste plaat – die tevens breekt met de traditie om albums naar zichzelf te noemen – deze periode af wil sluiten. Een nieuw hoofdstuk voor Crystal Castles, of toch niet helemaal? Na het mooie, doch dreigende openingsnummer ‘Femen’, barst het duo op ‘Fleece’ meteen los. Deze agressiviteit wordt ook op prijsnummer ‘Char’ met veel liefde gebruikt. Hier schiet het duo zonder enig pardon van lieflijke synths naar alles verscheurende bassen. De agressiviteit die we op de vorige platen ook veelvuldig langs hoorden komen, wordt hier wederom op interessante toegepast. De dunne scheidslijn tussen dromerig en zacht enerzijds en ruw en woest anderzijds is een van de kenmerkende aspecten die de muziek van het Canadese tweetal zo boeiend maakt. ‘Enth’ is snoeihard en ‘Sadist’ gaat weer terug naar het jongleren met harde en zachte muziek. Het is op de helft van het album dat je je als luisteraar kunt gaan afvragen of bepaalde trucjes niet te vaak worden toegepast.
Het vervormde stemgeluid van Edith Frances maskeert bijna dat Alice Glass de groep heeft verlaten. Het nummer ‘Frail’ had zonder moeite op een van de voorgaande platen kunnen staan. Hier ligt het knelpunt van de nieuwste plaat van het Canadese duo. De originele mix van muzikale stijlen die op de voorgaande platen van toepassing was, is ook op Amnesty (I) aanwezig, maar deze nieuwste plaat biedt geen ontwikkeling ten opzichte van de vorige platen. Waar het debuut nog vrij ongepolijst klonk, wist Crystal Castles op opvolgende platen een groei ten gehore te brengen.
Op hun nieuwste album klinkt de muziek van het duo als een verzameling van de eerste drie platen. Het venijn zit er nog wel in, maar de verrassing is eraf. De muziek doet nog steeds zijn werk, maar voelt ook als een zet van herhalingen. Qua energie en pit zit het nog steeds goed, maar de uitwerking is te veilig om echt te kunnen opwinden. Amnesty (I) is alles wat je kunt verwachten van een Crystal Castles-album en daarmee ook enigszins voorspelbaar.
.jpg)
Bettie Serveert - Damaged GoodAls het je puur om de muziek gaat, kun je nog altijd het beste gewoon het...
Warpaint - Heads Up Het is er toch nog relatief snel van gekomen, een derde studioalbum van het...