Bettie Serveert - Damaged Good Recensie op Podiuminfo

2016-10-27 Als het je puur om de muziek gaat, kun je nog altijd het beste gewoon het lokale poppodium in de gaten houden. Het is sinds jaar en dag de plaats waar het geluid zich vormt van wat je later op de radio hoort. Niet aan, maar onder het oppervlak. De UK, USA of gewoon in Nederland, het werkt overal hetzelfde. Waar er in Nederland vaak geklaagd wordt over de weinig zeggende muziek van de vaderlandse bands op radio en tv, valt er onder het oppervlak veel te halen en dan hoef je niet eens zo heel diep underground. Neem bands als The Serenes, Darryll-Ann en Johan, alom geroemd om de kwaliteit van hun liedjes. Zo`n band is ook Bettie Serveert dat dit jaar haar 25-jarige bestaan viert Een hele knappe prestatie als je je realiseert dat de eerdergenoemde bands op zijn minst al eens een pauze hebben ingelast, of zelfs helemaal niet meer bestaan.

Damaged Good is het negende album van de Arnhemse band die in 1992 binnen en buiten de landsgrenzen naam maakte met Palomine. Een album dat nog steeds als klassieker in de Nederlandse popgeschiedenis wordt gezien. Het is mooi dat de band na 25 jaar niet met een best of komt, maar juist met een volledig nieuwe album. Als je dan gaat vergelijken valt op dat de stem van frontvrouw Carol van Dijk met de jaren sterker en veelzijdiger is geworden. Op Damage Good klinkt er zelfs een jazzy randje door in haar stem. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘Whatever Happends’, maar ook naar de ontroerende single ‘Never Be Over’.

Waar vanaf Palomine rammelend gitaarwerk de basis vormde voor pakkende songs, is het geluid tegenwoordig een stuk rijker en voller. Toch is de band trouw aan het hoekige alternatieve gitaargeluid uit de jaren negentig. Je hoort het terug in een dansbare, wat dromerige track als ‘Unsane’ en het desolate ‘Brother (In Loins)’. Maar ook bij het ijzersterke hoogtepunt, het bijna acht minuten klokkende ‘Digital Sin (Nr. 7)’ rammelt en schuurt het, is het meeslepend en staat het bol van spanning. Het doet denken aan Radiohead uit de begindagen.

Waar ‘Never Be Over’ een rijk georkestreerde ballad is, dat ondersteund wordt door Professor Nomad & Co, krijgt Bettie Serveert bij de wederom uiterst dansbare, aanstekelijke oorwurm ‘Love Sick’ steun van Peter te Bos van Claw Boys Claw (nog zo`n naam). Een perfecte tweede single, die ondanks zijn toegankelijkheid, mede door de stem van Te Bos nog steeds heel rauw is. Het is meteen waar de kracht van Bettie Serveert nog altijd ligt: compacte songs met een bijzonder sterke hook. Of het nu springerig is als op opener ‘B-Cuz’, rammelt als bij ‘Mrs. K’ of broeit als op ‘Digital Sin (Nr. 7)’. Met Damaged Good levert Bettie Serveert een sterk en gevarieerd album af dat laat horen waar Bettie Serveert voor staat: Kwaliteit.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Bettie Serveert Label:Dying Giraffe Recordings