2016-12-20
Er zijn van die artiesten wiens talent onmiskenbaar is, ongeacht wie er naar luistert. Australiër Peter Milton Walsh van The Apartments is één van die artiesten. Er ligt geen maat op de subtiele schoonheid die Walsh in zijn songs stopt. Elk nummer is een verhaal op zich en draagt ook een zeker gewicht met zich mee. No Song, No Spell, No Madrigal is pas het vijfde album van Walsh en consorten, één van de vele tragedies in een carrière tjokvol met onverdiend drama. Het was al in 1985 dat Walsh met The Apartments een debuutalbum opnam. The Evening Visits... And Stays For Years leverde de band een heldenstatus op in Frankrijk. Wat er daarna allemaal met Walsh gebeurde is dramatischer dan een gemiddeld seizoen GTST en voor het volledige verhaal wordt iedere lezer dan ook zeker aangeraden het Guardian interview met Walsh te lezen naar aanleiding van het uitkomen van deze plaat. De laatste tragische wending en direct ook de aanleiding tot het maken van No Song, No Spell, No Madrigal is het overlijden van Walsh' zoon door een zeldzame auto-immuunziekte, op drieënhalf jarige leeftijd. Het levert de prachtige song ‘Twenty One’op, één van de meest hartverscheurende nummers die je dit jaar zult horen.
Hoewel veel van de nummers direct of indirect verhalen over deze tragedie, is elk nummer echt zijn eigen stukje muziek. Walsh vertelt zijn verhaal in een stijl die we van Brandy Alexander gewend zijn, barokke kamerpop met een orkestraal randje. Walsh bespeelt deze stijl met de hand van een oude meester, zoals Bob Dylan dat nog kan en The Band of Glenn Frey dit altijd hebben gekund. Er spreekt zo'n zelfverzekerdheid uit deze nummers; het lijkt Walsh niet eens uit te maken dat veel van deze songs echt tijd nodig hebben om zich te tonen. Of je die tijd neemt of niet, dat is niet zijn probleem. Dit is waarom vergelijkingen met deze legendarische artiesten in de herfst van hun carrière zo goed opgaan, het album is enkel en alleen vanuit de ziel van Walsh gemaakt en houdt zich niet bezig met het publiek. Het voelt puur in een tijd waarin zo weinig muziek nog puur voelt.
Voor een album bestaande uit acht nummers en met een complete afspeeltijd van 35 minuten voelt het erg lang. De ervaringen achter deze nummers zijn voelbaar en wegen ook op de schouders van de luisteraar. Het is een unieke plaat in deze tijd, zoals die eigenlijk amper nog gemaakt wordt. Iedereen die vorig jaar betoverd werd door Sufjan Stevens’ Carrie en Lowell doet er goed aan No Song, No Spell, No Madrigal te proberen.
.jpg)
Rats On Rafts/De Kift - Rats On Rafts/ De KiftHet Rotterdamse Rats On Rafts en De Kift , het muzikale collectief uit de...
.jpg)
Kraantje Pappie - Crane III Sinds 2006 wilde Kraantje Pappie een drieluik maken, en dit is dan het...