Dat het album alle kanten opgaat, bewijst de ABBA-cover ‘Name Of The Game’. Er zijn maar weinig bands die zoiets durven op een debuutplaat. Gewaagd en niet eens slecht uitgevoerd. Minder succesvol is albumopener ‘Bird In Green’. Er wordt niet echt in gezongen, maar toch ook weer wel. Een soort geluiden maken op muziek. Gelukkig wordt dit snel opgevolgd door ‘Bottomfeeder Blues’, zoals de naam al zegt, een blues achtig nummer met een goed tempo. Een nummer dat veel vaker opnieuw aangezet zal worden dan track één van de plaat.
Waar de opening van het album in tempo begint, neemt de band de rest van het album ruim de tijd voor haar nummers. Vaak is dat een teken dat het met de inspiratie wel goed zit binnen een band. Tracks worden niet kort afgeraffeld maar lang uitgewerkt. Iets waar niet ieder beginnende band aan zal denken. Het gaat Any Vegetable goed af, want het verhoogt in dit geval ook de kwaliteit.
Hoe uiteenlopend het album ook kan zijn, er valt niet te ontkennen dat de songs goed in elkaar steken. ‘Dirt’ is hier een goed voorbeeld van. Rauw, eigenaardig, maar toch ook wel erg lekker. Helaas blijft niet het gehele album op dit niveau. Juist vanwege alle verschillende stijlen die gebruikt worden. Je merkt dat het allemaal wel aardig klinkt, maar nergens echt een topalbum wordt.
En dat is jammer. Een aantal nummers laten de potentie van de band horen. De samenzang tussen zanger Baer Traa en zangeres Lizzy Ossevoort ligt fijn in het gehoor en producer Sebastiaan van Bijlevelt levert productioneel prima werk af. Alleen ergens bekruipt je het gevoel dat je als luisteraar niet helemaal matcht met deze stijl. Misschien dat de band op zoek kan gaan naar een iets minder uitgebreid geluid. Maar muziek maken kan dit zestal, waarbij zowat iedere stijl aan bod komt.
Walter Broes & The Mercenaries - Movin`UpDe liefhebbers van een uiterst authentiek muzikaal geluid, zoals Rhythm &...
7 Weeks - A Farewell To Dawn Het stonerrockduo 7Weeks heeft al haar gehele carrière moeite met het...