2016-12-24
In thuisland Estland werd dit trio afgelopen zomer verkozen als een van de ‘top 5 must seeartists’. Aan het begin van het jaar mocht het drietal mee als support act voor de Britse band Hurts. Na drie EP’s en een zomer vol festivals brachtI Wear* Experiment dit najaar hun debuutalbum Patience uit. Een titel als must see artist wekt natuurlijk de nodige verwachtingen op, maar die komen helaas niet uit. Patience is namelijk een album waarbij het geduld van de luisteraar flink op de proef gesteld wordt. En dat terwijl het album slechts acht nummers telt. Al bij het openingsnummer vliegen de uitgerangeerde beats je om de oren. Levenloze lyrics en het ontbreken van enige vorm van spanningsopbouw zorgen ervoor dat je liever meteen vergeet waar je naar zit te luisteren. Maar, dit is slechts het eerste nummer. Gelukkig – of juist niet – hebben we er nog zeven te gaan. ‘Deepfreeze’ begint lekker donker, maar slibt dicht door een overkill aan beats en vlakke lyrics. De zang is misschien het grootste probleem: nergens klinkt het of er met overgave wordt gezongen. Die vlakheid maakt het geheel slecht verteerbaar en saai. Met ‘No Way Back’ gaat het richting het einde van het album toch nog ergens de hoopvolle kant op, maar zoals de titel van dit nummer al voorspelt, is het te laat en is er geen weg meer terug. Het kruit is verschoten.
Er is niets mis met ongecompliceerde pop, maar dit is een dertien in een dozijn plaat. Het furieus klinkende ‘Hyperstress’ doet je verlangen naar ‘Stress’ van Justice. Een echo onder elke zanglijn zetten maakt het geheel ook niet perse meeslepender. Het meest positieve aspect van Patience is de speelduur van 34 minuten, die ervoor zorgt dat deze apathische muziek in iets meer dan een half uurtje weer afgelopen is. Patience klinkt als een ongeïnspireerd bijeengeraapt muzikale elementen dat ergens aan het begin van het millennium gemaakt had kunnen worden. ”Wanting for more” zingt de zangeres van het trio op het gelijknamige nummer. Sorry, I Wear* Experiment, maar dit smaakt helaas niet naar meer. Ironisch genoeg heet het laatste nummer dan ook nog ‘I’m Loving It’.
.jpg)
King of the World - Cincinnati ”Blues is een zwaar ondergewaardeerd genre in Nederland” , aldus een...
Ivan Waters - Out Of Control Al op zijn vijftiende verliet Ivan Waters zijn ouderlijk huis in Australië...