2017-01-18
Het afgelopen najaar verscheen Repeat After Me, het eerste volwaardige album van Band Of Friends wanneer we het in 2014 verschenen Too Much Is Not Enough niet meerekenen. Daarop waren slechts zeven tracks te vinden, maar deze laatst verschenen schijf bevat er maar liefst elf. Met Gerry McAvoy op bas en met Ted McKenna op drums heeft zanger/gitarist Marcel Scherpenzeel niet alleen een ervaren duo achter zich, maar ook nog eens twee muzikanten die jarenlang het podium deelden met de legendarische, en helaas ook te vroeg overleden Ier Rory Gallagher. Scherpenzeel beweerde ooit eens zich een bevoorrecht persoon te voelen om met dit stel in een band te kunnen spelen. Het respect bleek wederzijds en al snel werd duidelijk dat Band Of Friends veel meer was dan een muzikaal eerbetoon aan de bovengenoemde bluesheld. Liever sprak men over ”A Celebration of the music of Rory Gallagher”. Die behoefte bleek voor vele liefhebbers onverzadigbaar. Mede dankzij de geweldige reputatie van het hardwerkende drietal werd de muziek in ongeveer alle Europese landen uitgebreid gevierd.Voor Repeat After Me werd niets aan het toeval overgelaten. Nog voordat de opnameknoppen in de studio werden ingedrukt werd eerst uitgebreid geoefend in een oude school. Daar ontstonden ter plekke allerlei ideeën die voor het album zijn gebruikt. Vuige bluesrock, opzwepend, energiek en vooral gepassioneerd met een knipoog naar de vroegere jaren zeventig. Slechts één keer werd gebruik gemaakt van andermans werk. Het van Frankie Miller afkomstige ‘Sense Of Freedom’ dat Gallagher regelmatig in de setlist van de avond stopte en dat zelfs ook regelmatig met de oude meester werd uitgevoerd. Het resultaat is een waardig eerbetoon aan de nog altijd zo onderschatte Schotse zanger die zoveel prachtige muziek op zijn naam heeft staan. Toch vinden we onder het zelfgeschreven materiaal ook genoeg sterke tracks zoals het meeslepende ‘Homeland’ of ‘Parisian Girls’ waarin de vocale partijen naadloos op elkaar lijken aan te sluiten. Het zijn enkele voorbeelden waaruit blijkt met welk een groot gemak het allemaal lijkt af te gaan en waarin ieder bandlid enige ruimte krijgt om zijn stempel te drukken op het geluid van de band. Veel vaker wordt even afgestapt van het bekende bluesrockpad om plotseling een zijweggetje in te slaan en iets anders te proberen. Inderdaad een werkwijze waarbij hun grote gitaarheld zich ook altijd erg prettig voelde. Het maakt Repeat After Me tot een boeiende luisterervaring waarin telkens weer iets nieuws ontdekt kan worden.
.jpg)
Magnetic Spacemen - I Don`t Wanna Grow UpAftikken en gaan, dat is zo’n beetje hoe veel garagerockbands in het begin te...
.jpg)
King of the World - Cincinnati ”Blues is een zwaar ondergewaardeerd genre in Nederland” , aldus een...