2017-04-07
De kans dat je ooit eens behoorlijk onder de indruk bent geraakt van de gedreven performance en krachtige vocale capriolen van Martha Jane Settler schatten wij behoorlijk hoog in. In haar vroegere muzikale verleden reisde de charismatische zangeres namelijk met de band Clayborn het hele land door en kon het eerste volledige debuutalbum Every Dog Has Its Day op uitstekende reacties, van zowel pers als publiek, rekenen. Dat was tien jaar geleden. Inmiddels is ‘Crazy Jane’ zoals zij indertijd bekendheid verwierf een ervaren muzikante die als geen ander weet hoe de muziekwereld in elkaar steekt. De veelzijdige zangeres en songwriter heeft zich na het uiteenvallen van haar band, die overigens enige tijd geleden voor een eenmalige en laatste keer in Ridderkerk bij elkaar kwamen, op allerlei andere zaken gestort en is zij vele uitdagingen aangegaan met wisselend succes. Settler is echter altijd met muziek bezig gebleven. Zo heeft ze bijvoorbeeld met de van Urban Dance Squad bekende René van Barneveld samengewerkt in de studio. Toen op een bepaald moment, tijdens een radioprogramma met Mathilde Santing, gitarist Maarten van der Grinten haar pad kruiste bleken beiden, ondanks een geheel verschillende muzikale achtergrond, meteen enthousiast om iets samen te doen. Het bleek het startpunt te zijn van Martha Jane & The Talisman . Dat het een prima samenwerking is gebleken bewijst het in het afgelopen najaar verschenen Hello Demon.
Settler lijkt haar draai na vele omzwervingen te hebben gevonden. Begeleid door Boudewijn Bauw op drums, die ooit eens met Rude Boy van die eerdergenoemde Urban Dance Squad samenwerkte, en onder productionele supervisie van zijn vader, Attie Bauw, heeft het trio tien tracks opgenomen waarin diverse stijlen bij elkaar zijn gekomen, maar waarin de blues een centrale rol speelt. Dat het, al vanaf de eerste tonen in ‘Not My War’, een ietwat rafelig randje heeft gekregen lijkt niet meer dan vanzelfsprekend. De vocale krachtpatserij van Settler klinkt zoals een nakomeling van Tom Waits en PJ Harvey na een passionele nacht zou hebben geklonken. Komt daarbij nog de gruizige slide-gitaarpartijen en de grommende baritonsax op ‘Two Faced Man’ en de toon lijkt gezet. Fijn ook om weer eens het dobro-geluid te kunnen bewonderen en wat te denken van een resonator-gitaar. Het klinkt bij vlagen zelfs behoorlijk onheilspellend en heel soms is er zelfs sprake van muzikale gekte. Tracks als ‘Ghost Town’ en vooral ‘Demons’ zouden bijvoorbeeld absoluut niet misstaan in de set van Seasick Steve. Angst voor complete ontreddering blijkt niet nodig want gelukkig is er altijd nog de Talisman die een oogje in het zeil houdt.
Edensong - Years In The Garden Of YearsProgrock is een muziekstijl voor fijnproevers door fijnproevers, althans naar...
.jpg)
Magnetic Spacemen - I Don`t Wanna Grow Up Aftikken en gaan, dat is zo’n beetje hoe veel garagerockbands in het begin te...